คงเพราะโชคชะตาที่ลิขิตให้ครูธรรมดาๆ คนหนึ่ง กลายเป็นนักแปลที่ยิ่งใหญ่

เดิมที เขาไม่เคยมีความคิดที่จะเป็นนักแปลมาก่อน เพราะก่อนหน้านี้เขาเป็นครูมาตลอด

ช่วงที่อยู่กรุงเทพฯ กลางวัน เขาสอนภาษาจีน อยู่แถวตรอกจันทน์ สะพานห้า และกลางคืนก็หารายได้พิเศษโดยสอนภาษาไทยอยู่ที่โรงเรียนศรีวัฒนา แถวสามย่าน ได้เงินเดือนละ 1,040 บาท

เป็นครูอยู่นานหลายปี จนกระทั่งวันหนึ่งก็มีคนมาชักชวนให้ทำงานเป็นเสมียนที่พัทลุง ให้เงินเดือนละ 1,600 บาท ค่ากินค่าอยู่เสร็จสรรพ เลยตัดสินใจลาออก ล่องสู่ปักษ์ใต้ทันที

ที่นี่เองที่เป็นจุดพลิกผันครั้งใหญ่ของผู้ชายชื่อ ‘ชิน’

เพราะบังเอิญข้างห้องมีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง วันๆ ไม่ยอมทำอะไร เอาแต่อ่านหนังสืออะไรก็ไม่รู้ พอนานวันเข้า ก็เริ่มสนิท เลยถือโอกาสสอบถามว่า อ่านอะไรถึงติดงอมแงมขนาดนี้

เด็กหนุ่มตอบทันทีว่า ‘มังกรหยก’ พร้อมอธิบายสรรพคุณมากมาย

“พอพลิกไปพลิกมา ก็จำได้ว่าเคยอ่านภาษาจีนมาก่อน แต่อ่านไม่จบ เพราะตอนที่ย้ายมาอยู่พัทลุงไม่มีภาษาจีนให้อ่านก็เลยเลิกอ่านไป แล้วเด็กมันก็บอกต่อว่าหนังสือนี้ขายดีที่สุด ผมนึกในใจว่า หากแปลแบบนี้ เราก็น่าจะแปลได้ แล้วจะแปลได้ดีกว่าด้วย”

แม้ไม่เคยอ่านนิยายจีนแปลไทยมาก่อน เพราะเชื่อว่างานดั้งเดิมย่อมมีอรรถรสมากกว่า แต่ด้วยความช่ำช่องภาษาจีนมาตั้งแต่เด็ก ถึงขั้นสอบได้ประกาศนียบัตรครูมาแล้ว เขาจึงตัดสินใจเดินทางเข้ากรุง มุ่งหน้าไปยังสำนักพิมพ์เพลินจิตต์ ผู้พิมพ์มังกรหยกในยุคนั้น เพื่อเสนอตัวกับ ‘เวช กระตุฤกษ์’ เจ้าของสำนักพิมพ์โดยตรง

“คุณเวชเขาบอกว่าไม่เอา เพราะว่าเขามีคนแปลเยอะ ตอนนั้นมีคนแปลอยู่สิบกว่าคน”

ยุคนั้น หากพูดถึงนักแปลนิยายกำลังภายในแล้ว เบอร์ 1 คงต้องยกให้ ‘จำลอง พิศนาคะ’ ผู้แปลเรื่องมังกรหยกของ ‘กิมย้ง’

แต่ในมุมของชินกลับรู้สึกว่า ภาษาที่จำลองเลือกใช้สวยเกินไปสำหรับนิยายประเภทนี้

“ผมบอกเขาว่าถ้าผมแปล ผมจะไม่แปลแบบนี้ สำนวนของเจ้าพระยาพระคลัง (หน) มันเหมาะกับสามก๊ก แต่เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของคนเถื่อน ของนักเลง เราจะใช้สำนวนแบบนี้มันไม่ได้ อย่างเรื่องบ้านนอกคอกนา เราจะไปใช้สำนวนดอกไม้สดได้อย่างไร มันต้องใช้สำนวนไม้เมืองเดิม เขาก็ไม่เอาเราอยู่ดี”

แต่คนที่เข้ามาเปลี่ยนสถานการณ์ทั้งหมดคือ ‘ชลิต พรหมดำรง’ บรรณาธิการสำนักพิมพ์เพลินจิตต์ ที่อดสงสัยไม่ได้ว่า สำนวนแปลของคนแปลกหน้าผู้นี้จะดีกว่ารุ่นเก๋ายังไง

ชลิตเลยไปขอหนังสือพิมพ์จากร้านกาแฟข้างๆ มาให้ลองแปลคอลัมน์เล็กๆ ดู ปรากฏว่า ชินแปลได้ไวมาก แถมภาษาก็แปลก สั้น กระชับ ได้ใจความ บรรณาธิการก็เลยหันไปบอกเจ้าของสำนักพิมพ์ให้ลองดูแล้วกัน เวชก็เลยจำใจต้องรับแบบเสียมิได้

นั่นเองที่โลกวรรณกรรมได้เปิดประตูต้อนรับนักแปลหน้าใหม่ วัย 34 ปี

เรื่องแรกที่เลือกแปล คือ ‘กระบี่ล้างแค้น’ ผลงานของ ‘ออเหล่งเซ็ง’ โดยนามปากกา ว. ณ เมืองลุง มีแรงบันดาลใจมาจาก ‘วิไล’ หญิงสาวคนแรกที่เขาหลงรักสมัยอยู่พัทลุง

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ เพียงตอนแรกตอนเดียว เขาก็ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าถึงความไม่ธรรมดา

เพราะหลังวางตลาดตอนเช้า 5,000 เล่ม ปรากฏว่าหนังสือเล่มละ 3 บาทก็ขายหมดเกลี้ยง จนต้องพิมพ์เพิ่มอีก 1,000 เล่ม เรียกว่ายอดขายแซงหน้ามังกรหยกที่พิมพ์เพียง 5,500 เล่ม

“เห็นหนังสือขายดีอย่างนี้ ก็รีบกลับพัทลุงเลย เพราะตอนนั้นผมทำสารพัดอย่าง ทั้งเอเยนต์เบียร์ เอเยนต์เป๊บซี่ ทำสวนยาง ผมไปนั่งเขียนคำโฆษณาขายเมล็ดพันธุ์ยางให้เขาก็ลาออกเลย ไม่ทำแล้ว”

ตั้งแต่นั้นมา ว. ณ เมืองลุง ก็ขึ้นแท่นนักแปลมือทองที่มีผลงานออกมาให้อ่านเป็นประจำทุกวัน จนหมดยุคหนังสือเล่มละตอนในอีกยี่สิบปีถัดมา