เมื่อสงครามเวียดนามสงบลง ติช นัท ฮันห์ก็ออกเผยแพร่หลักธรรมคำสอน และได้เป็นสะพานเชื่อมความเข้าใจระหว่างชาวเวียดนามกับชาวอเมริกัน

ทหารผ่านศึกอเมริกันหลายคนซึ่งเกลียดชังชาวเวียดนาม แต่เมื่อได้สัมผัสความเมตตากรุณาของภิกษุรูปนี้ ก็เปลี่ยนใจมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์ นอกจากนี้ท่านยังได้เยียวยาผู้ที่ผ่านศึกสงคราม ไม่ว่าจะเป็นผู้ฆ่าหรือผู้ทำร้าย ซึ่งมีบาดแผลในใจไม่ต่างกัน

หากถามว่า อะไรทำให้ ติช นัท ฮันห์ ก้าวความความรู้สึกเกลียดชังทั้งหมดไปได้ คำตอบนั้นน่าจะเป็นเพราะท่านได้เห็นความทุกข์ความโหดร้ายมามากจนพบว่า ที่สุดแล้วมนุษย์ไม่ได้มีอะไรเลย และการอยู่กับปัจจุบันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด

ตอนที่ท่านได้เห็นศพทหารหนุ่มมากมาย นอนเหยียดยาวไม่กระดุกกระดิกเป็นแถว บางคนอายุเพียง 13, 14 หรือ 15 ปีเท่านั้น ท่านก็เริ่มเข้าใจว่า

“ถ้าคนเราไม่รู้จักวิธีตาย เราก็จะไม่รู้จักวิธีมีชิวีตอยู่ด้วย เพราะความตายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เมื่อเห็นร่างกายขึ้นอืดเน่าเปื่อย เราก็จะมองเห็นชีวิตเป็นสิ่งมีค่าสูงสุด ไม่ใช่เฉพาะชีวิตของเราเท่านั้น แต่รวมถึงชีวิตของเพื่อนมนุษย์ทุกคน จากนั้นเราก็จะไม่หลงอีกต่อไปว่า การทำลายชีวิตของผู้อื่นเพื่อความอยู่รอดของเราเป็นสิ่งจำเป็น

“ในยามที่มีทุกขเวทนาอันใหญ่หลวง เธอรู้สึกถึงความปลอดโปร่งและเบิกบานในตัวของเธอเอง เพราะเธอรู้ว่าเธอเป็นเครื่องมือของความการุณย์ การเข้าใจความทุกข์อันยิ่งใหญ่ และตระหนักถึงความการุณย์ในท่ามกลางความเป็นไปเช่นนั้น เธอจะเป็นบุคคลผู้บุกเบิกแม้ว่าชีวิตจะยากแค้น”

เพราะแท้จริงแล้ว ศัตรูที่มาในรูปความเกลียดชัง หาใช่มนุษย์ แต่เป็นความทะเยอทะยาน อุดมการณ์ที่ไม่ได้มีอยู่จริง หากเราฆ่ามนุษย์เสีย ความเกลียดชังนั้นไม่ได้หมดไป และในที่สุดก็จะไม่เหลืออะไรเลย