หากถามว่าอะไรคือ จุดเด่นที่สร้างสีสันให้ ถามมาซิจ๊ะ…โดน มากที่สุด คงไม่พ้น ทีมดีเจอารมณ์ดี ซึ่งล้วนแต่เป็นมิตรสหายของบอลนั่นเอง

ตลอดระยะเวลาร่วมทศวรรษ ถามมาซิจ๊ะ…โดน มีสมาชิกหมุนเวียนมาร่วมสนทนาไม่ต่ำกว่าสิบชีวิต คนที่เด่นๆ เลยก็คือ ป๋อง-กพล ทองพลับ ซึ่งมาจัดแทน เอ็ม-สุรศักดิ์ ซึ่งช่วงหลังภารกิจรัดตัว ไม่สามารถมาประจำการได้เหมือนเดิม

“สมัยก่อนผมจัดรายการถึงเที่ยงคืน แล้วป๋องก็ต้องจัดต่อกัน Smile Shock ก็เลยมาจัดด้วยกัน แล้วป๋องเป็นคนครึกครื้นโดยธรรมชาติ เป็นคนไม่มีฟอร์ม ไม่มีเสียงหล่อ ก็เป็นของมันแบบนั้นแหละ ซึ่งทำให้รายการสนุกมาก”

เช่นเดียวกับ เปิ้ล-ทวีรัชฏ์ รัชไชยบุญ ทายาทร้านสีฟ้า ซึ่งนอกจากจะเป็นสปอนเซอร์รายการแล้ว ยังชอบขนอาหารมาเลี้ยงทีมงานอยู่เสมอ สุดท้ายก็เลยมาร่วมจัดรายการด้วยเลย กระทั่งได้รับฉายาว่า ‘น้าหวัง’

“คาแรกเตอร์ของพี่เปิ้ลก็จะเป็นผู้ใหญ่ๆ ที่ยังซ่าอยู่ แล้วเป็นคนแบบว่าไม่ใช่คนตลก แต่พยายามจะตลก แล้วก็เหมือนเป็นลูกไล่ของน้องๆ เด็กห่ามพวกนี้ มาตอนหลังๆ เราก็ตั้งชื่อเป็นน้าสมหวัง ชอบโฆษณาแฝงตลอด แล้วปกติทุกวันอาทิตย์แกก็จะหอบหิ้วปิ่นโตมาให้กิน เพราะรายการมันจัดตั้ง 4 ชั่วโมง ซึ่งเราก็มานั่งคอมเม้นต์อาหารกัน โอ้โห้! ผมว่าเป็ดมันเน่านะ หรือผมสั่งข้าวหน้าเป็ด ไม่ใช่ข้าวเนื้อเป็ด ไม่เห็นมีหน้าเลย หน้าเป็ดต้องมีปาก มีจมูกนี่ คือคิดอะไรไม่ออก ก็อำน้าหวัง แหย่แก เหมือนเป็นตัวถูกรังแก คนก็จะบอกว่าน้าหวังใจดี ไปทำแบบนั้นได้ยังไง”

อีกคนที่กลายเป็นคู่หูของบอลเรื่อยมาจนรายการเลิกทำ ก็คือ ไก่-ทรงพล พงษ์สร้อยเพชร

บอลรู้จักไก่มาตั้งแต่สมัยเรียน เพราะเขามักแวะเวียนไปหาเพื่อนสนิทที่คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาศิลปศึกษา จุฬาฯ เสมอ แล้วบังเอิญไก่ก็อยู่ในกลุ่มนั้นพอดี ก็เลยคุ้นเคยกันมาตั้งแต่นั้น

จุดเด่นของไก่คือ เขาเป็นคนที่ใช้ภาษาไม่เหมือนใคร ยกตัวอย่าง เวลาซื้อกล้วยแขก คนทั่วไปจะถามว่า กี่บาท? แต่ไก่จะมีสำนวนแปลกๆ อย่าง ชำระเงินยังไง? สนนราคาเท่าไหร่? จนบอลอดสงสัยไม่ได้ว่า ยังมีคนใช้คำแบบนี้ในโลกอีกด้วยเหรอ ที่สำคัญเขายังเป็นคนมีวินัยสูง เข้าเรียนทุกคาบ ไม่เคยส่งงานช้า ซึ่งถือเป็นคุณสมบัติของคนทำงานวิทยุ ที่มาสายไม่ได้ บอลเลยชวนไก่มาร่วมงาน ช่วงที่ย้ายรายการมาอยู่กับ Pirate Rock Radio เมื่อปี 2538

ว่ากันว่า ช่วงแรกไก่โดนแฟนๆ รายการกระหน่ำอย่างหนักว่าไม่ตลกเลย โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับเอ็มและป๋อง แต่บอลกลับมองต่าง เขาคิดว่าความตลกมีได้หลายรูปแบบ อย่างไก่แม้ไม่ได้มีบุคลิกตลกเหมือนคนอื่น แต่ก็มีสำบัดสำนวนไม่แพ้ใคร

“มุกหนึ่งที่เรายังจำได้อยู่เสมอ คือสมัยก่อนมีน้องคนหนึ่งมาช่วยคอนโทรลเครื่อง ชื่อเก่ง แล้วเขาเป็นคนเท้าเหม็น ไก่ก็เลยทักว่า ‘นี่คุณไปเหยียบศพมาเหรอ’ คือเราไม่เคยคิดถึงคำเปรียบเปรยแบบนี้เลย แล้วเก่งก็บอกว่า ‘พี่ผมล้างแล้วนะ ล้าง 3 รอบ’ ไก่ก็ตอบทันทีว่า ‘อย่างนี้เลือดคุณเน่าแล้ว คือเหม็นมาจากข้างใน’ การประชดประชัน กระแหนะกระแหนอย่างนี้ เล่าทีไรก็รู้สึกว่าขำ ที่สำคัญเราเชื่อว่าไก่ตลก ไม่อย่างนั้นไม่ชวนมาหรอก ซึ่งพอเขาจัดไปเรื่อยๆ จนคนเริ่มเก็ตคาแรกเตอร์ จะรู้สึกว่าเขาเป็นคนตลกมาก ทุกวันนี้ ผมยังบอกทุกคนเลยว่าคนที่ตลกสุดในชีวิตที่รู้จักมาก็คือไก่”

เพราะสำหรับรายการแบบ ถามมาซิจ๊ะ…โดน แล้ว ปฏิภาณไหวพริบเป็นเรื่องสำคัญ เพราะรายการไม่มีสคริปต์เลย พอไมค์เปิดปุ๊บ ทุกคนก็ซัดกันแบบสดๆ ถ้าสายไหนโทรเข้ามา คุยไม่สนุกก็ต้องพร้อมตัดสายโดยไม่เกรงใจ เช่นเดียวกับเวลามีแขกทั้งรับเชิญและไม่ได้รับเชิญ ก็ต้องหาวิธีรับมือให้ได้

“เพื่อนที่มาจอยในรายการมักมีอาชีพแตกต่างกันไป อย่างพี่ก้องภพเป็นสจ๊วต ก็จะชอบพาแอร์โฮสเตสมาด้วย เราก็เล่นกันสดๆ เดี๋ยวนั้นเลย เช่นถ้ามีแอร์ต่างชาติมาด้วย เราก็ให้ลองพูด เช้าฟาดผัดฟัก เย็นฟาดฟักผัด มันเป็นการโชว์ความครึกครื้นอย่างหนึ่ง หรือสมัยจัดอยู่ที่ไพเรท ในห้องจัดมันมีกลองชุดไว้แสดงคอนเสิร์ตเวลาศิลปินมา เราก็บอกว่าวันนี้ไม่พูดนะ ใช้ตีกลองตอบ พอน้องถามสวัสดีค่ะพี่บอล เราก็ตึ่งๆ โป๊ะ แล้วก็มีคนมาแปล พี่บอลตอบว่าสวัสดีครับ”

ด้วยความด้นสดแบบนี้ ทำให้ใครหลายคนมักติติงว่า ถามมาซิจ๊ะ…โดน เน้นขายขำอย่างเดียว หาสาระไม่ค่อยได้ แต่บอลกลับเห็นต่าง ด้วยมองว่าแต่ละคนย่อมตีความคำว่า ‘สาระ’ ไม่เหมือนกัน บางทีสาระที่ดีๆ ก็ไม่จำเป็นต้องอัดแน่นหรือยัดเยียดไปเสียทุกวินาที แต่อาจสอดแทรกอยู่ระหว่างบทสนทนาก็เป็นได้

“เราเคยคนหนึ่งโทรศัพท์เข้ามาบอกว่า ทำงานการรถไฟ เราก็ถามเขาว่าไอ้ห่วงๆ หวายๆ เวลาที่พนักงานต้องไปคล้องห่วงตามคนขับรถไฟ มันคืออะไร การสับรางมันคืออะไรบ้าง เพราะเราอยากรู้จริงๆ หรือแม้แต่คนตาบอดที่โทรเข้ามา เราถามว่า พี่ครับอยากรู้จริงๆ พี่เคยฝันไหม เขาบอกว่าไม่เคยฝัน เพราะว่าตาบอดตั้งแต่เกิด คือเราอาจไม่ได้ตั้งใจว่าต้องมีสาระ แต่ด้วยความอยากรู้ก็ทำให้รายการเกิดสาระขึ้นมา เพียงแต่วิธีนำเสนออาจเน้นไปที่ความครึกครื้นเท่านั้นเอง

“บางครั้งก็มีเรื่องราวดีๆ ส่งเข้ามา เช่นเราเคยได้จดหมายฉบับหนึ่งประทับตรากรมราชทัณฑ์ เซ็นชื่อรับรองโดยพัสดี ปรากฏว่าคนส่งเป็นนักโทษ เราไม่รู้หรอกว่าเขาฟังด้วยวิธีไหน แต่มันทำให้เรารู้สึกว่ารายการไม่มีพรมแดนจริงๆ แล้วเขาก็ชอบเอาเรื่องในคุกมาเล่า มีเรื่องหนึ่งที่ผมว่าพล็อตดีมาก เป็นเรื่องคู่รักคู่หนึ่งที่ติดคุกด้วยคดีค้ายา ซึ่งถ้าคนเป็นแฟนกันต่างคนต่างติดคุกเขาจะไม่มีวันได้เจอกันเลย แต่ทั้งคู่พยายามอยากจะเจอกัน เลยเรียนหนังสือในคุกเพื่อให้จบพร้อมกัน แล้วจะได้เจอกันในวันรับปริญญา เราก็รู้สึกว่านี่เป็นเส้นบางๆ แต่เรานึกไม่ถึง”

นอกจากนี้ บอลกับทีมยังพยายามสรรหาไอเดียแปลกๆ มาสร้างเป็นช่วงใหม่ๆ เช่น ถามโดนคนไม่ดัง ซึ่งเอาใครๆ ก็ได้มาคุย อย่างครั้งหนึ่งมีรุ่นน้องถูกลอตเตอรี รางวัลที่ 1 บอลก็ชวนมาออกมารายการ มาสัมภาษณ์ความรู้สึกว่า เป็นยังไง หรือคนทางบ้านที่อยากจะมาเป็นแขกรับเชิญ ก็สามารถส่งจดหมายแนะนำตัวเข้ามาได้ หากทีมงานเห็นว่ามีประเด็นน่าสนใจ ก็จะเชิญเข้ามาร่วมรายการ

บางครั้งก็มีการหยิบเอากระแสฮอตฮิตในช่วงนั้นมาต่อยอด เช่นตอนที่เพลงสั่งนาง ของมนต์สิทธิ์ คำสร้อย ซึ่งมีท่อนเด็ดว่า ‘..ไหล่นี้อย่าให้ใครมาเกาะ..’ กำลังดัง ทีมงานก็หยิบมาตั้งเป็นโจทย์ชวนคุยว่า ถ้าไม่ใช่ไหล่จะเป็นอวัยวะอะไรแทนได้ ซึ่งก็มีบรรดาวัยรุ่นหลายสิบชีวิตโทรศัพท์และส่งข้อความเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งทีมดีเจก็นำความเห็นเหล่านั้นมาต่อเติมหรือขยี้มุกซ้ำเพื่อให้เกิดความบันเทิงขึ้นเป็นทวีคูณ

ความสนุกแบบไร้ขีดจำกัดที่ผสมผสานสาระความรู้อย่างลงตัว ทำให้ถามมาซิจ๊ะ…โดน มีแฟนพันธุ์แท้ติดตามมากมาย บางคนโทรศัพท์เข้ามาเกือบทุกวัน แม้จะโดนอำ โดนแกล้ง โดนแซวสารพัดก็ตาม

“ผมว่าเขาอยากเป็นส่วนหนึ่งของโชว์ หรือรายการนี้อาจไปสะกิดต่อมบางอย่าง เช่น เมื่อวานเขาโทรเข้ามา เขาไปคุยในหมู่เพื่อนได้ว่าเมื่อวานฟังหรือเปล่า หรือบางทีก็เป็นความคุ้นเคย พอเขาฟังทุกสัปดาห์ เขาก็จะรู้สึกสนิทกับเรา อยากคุยกับเรา เรามีสายโทรเข้ามาเป็นหมื่นๆ สาย สายแปลกๆ ก็เยอะ อย่างครั้งหนึ่งเคยมีคุณพ่อโทรเข้ามา แล้วบอกว่า ผมทราบว่ารายการนี้เด็กๆ ชอบฟังกันเยอะ ลูกผมก็กำลังฟังอยู่ แต่ลูกปิดวิทยุก่อน ไปอ่านหนังสือ สอบเสร็จแล้วค่อยมาฟังใหม่ คือผมสั่งลูกโดยตรงไม่ได้ เลยต้องมาสั่งออกทางวิทยุ” บอลเล่าพร้อมเสียงหัวเราะ

ในจำนวนนี้มีแฟนรายการคนหนึ่งชื่นชอบมากถึงขั้นตัดต่อเทปรายการ พร้อมแยกประเภทให้ด้วยว่าเป็นมุกแบบไหน เช่นโหมดรับโทรศัพท์ โหมดอ่านเพจ โหมดแซว โหมดด่า อัดเป็นเทป แล้วก็ทำเป็น Box Set ส่งมาให้ เรียกชื่อว่า ‘ถามมาซิจ๊ะ…โดน BOXSEX’ ซึ่งต่อมาบอลได้ขออนุญาตน้องคนนั้นนำ Box Set ชุดนี้ไปผลิตจำหน่าย แล้วนำรายได้ทั้งหมดไปซื้อเครื่องคอมพิวเตอร์มอบให้โรงเรียนเศรษฐเสถียร ซึ่งเป็นโรงเรียนสอนคนหูหนวก

เพราะฉะนั้น แม้ในสายตาคนทั่วไป ถามมาซิจ๊ะ…โดนอาจดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ในอีกมุมก็ต้องยอมรับว่า นี่เป็นเวทีเล็กๆ ของวัยรุ่นไทยที่เปิดโอกาสให้เขาแสดงความเห็นหรือตัวตนออกมา ท่ามกลางยุคที่แทบไม่มีพื้นที่ของตัวเองเลย

แต่แน่นอนว่า ไม่ใช่ทุกเรื่อง หากสิ่งไหนไม่ถูกไม่ควรหรือกระทบต่อคนอื่น ก็ต้องมีการแตะเบรก ควบคุมบ้าง เพราะหน้าที่ของพวกเขาก็คือพี่ชายที่พร้อมรับฟังและเป็นที่ปรึกษาของน้องๆ นั่นเอง