แดงจึงเริ่มค้นคว้าหาข้อมูลต่างๆ ด้วยตัวเอง แต่ปรากฏว่าในอินเทอร์เน็ตแทบไม่มีเรื่องราวเกี่ยวกับวาฬบรูด้าที่เป็นภาษาไทยเลย เขาจึงคิดว่าอาจจะถึงเวลาแล้วที่ต้องขยับตัวจริงจัง โดยมีแพง ผู้ช่วยผู้กำกับภาพยนตร์ที่สนใจเรื่องสัตว์โลกเช่นเดียวกัน คอยทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยอีกแรงหนึ่ง โดยแผนการที่แดงคิดไว้คือ อยากทำเว็บไซต์เพื่อศูนย์กลางการศึกษาเรื่องวาฬในประเทศไทย

“ผมคิดว่าตัวเองถึงช่วงสุกงอมพอดี เพราะที่ผ่านมาเราไม่ได้ใช้ความสนใจให้เป็นประโยชน์ ซึ่งพอลองคิดดูแล้วเศร้าใจ เพราะหากเราลองเอาวาฬ 4 ตัวไปกองไว้ที่บ้านใครสักคน รับรองว่าเดือดร้อนทั้งตำบล กลิ่นมันจะขนาดไหน นี่ยังไม่นับเรื่องเนื้อจะไปอยู่ตรงไหน จนรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่เราต้องให้ความรู้และการศึกษาแก่ผู้คน พอดีน้องสาวผมเขาทำงานด้านไอทีอยู่แล้ว จึงคุยกันว่าเป็นไปได้ไหมที่เราจะทำเว็บไซต์ขึ้นมา แล้วอีกอย่างที่จำติดหัวได้คือ ผมมีนิตยสารสารคดีเล่มนี้อยู่ จึงเริ่มค้นข้อมูล พยายามหาผู้เกี่ยวข้องตามมหาวิทยาลัยต่างๆ ก็ไม่มี ดูตามวิทยานิพนธ์ก็ไม่มีเหมือนกัน ที่ใกล้เคียงหน่อยก็เป็นเรื่องโลมา”

สุดท้าย หลังค้นไปค้นมา จึงพบว่ากรมทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่ง (ทช.) กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม มีทีมงานที่ทำวิจัยเรื่องนี้อยู่ โดยเจอชื่อผู้เชี่ยวชาญอีก 2 คน คือ ดร.ตึก–กาญจนา อดุลยานุโกศล ผู้อำนวยการศูนย์วิจัยและพัฒนาทรัพยากรทางทะเลและชายฝั่งอ่าวไทยตอนบน กับ หนึ่ง–สุรศักดิ์ ทองสุกดี แดงจึงโทรศัพท์ไปที่ ทช. แล้วก็บังเอิญ ดร.ตึก เป็นผู้รับสายพอดี จึงมีการนัดพบและขอข้อมูลกัน

ความจริงแล้ว การสำรวจเรื่องวาฬบรูด้าโดย ทช.นั้นเริ่มมาตั้งแต่ปี 2549 โดย หนึ่งเป็นผู้นำทีมงานเริ่มสำรวจประชากรในอ่าวไทย จากนั้นก็ขยับขยายมาสู่การศึกษาและถ่ายภาพตำหนิวาฬบรูด้าเป็น Photo Identification กระทั่งปี 2553 ดร.ตึก จึงขอย้ายจากศูนย์วิจัยฯ ที่ภูเก็ต มาเป็นหัวหน้าทีมสำรวจอย่างเป็นทางการ

“ด้วยความที่เราเป็นช่างภาพเฉยๆ พอจะทำเรื่องการศึกษาก็อยากให้มันถูกต้องที่สุด เราจึงอยากมีคนที่สามารถพึ่งพาได้ จำได้ว่าตอนโทรศัพท์ไป คุณกาญจนากำลังออกเรือสำรวจอยู่พอดี ผมก็ขับรถไปหาที่สมุทรสาคร แกจึงยกทีมมาคุยด้วย ทำให้เราทราบว่าทางกรมฯ เขาก็เพิ่งเริ่มสำรวจเรื่องวาฬนี้เหมือนกัน อีกอย่างคือ ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใครมาคุยจริงจังแบบนี้ ส่วนใหญ่เขาก็มาสัมภาษณ์นิดหน่อยว่าทำไมวาฬตาย แล้วก็หายไป แกก็คงรู้สึกว่าคนนี้มาแปลก เพราะผมอยากทำในระยะยาวด้วย

“ตอนนั้นแกเล่าให้ฟังว่า ปกติทีมจะออกสำรวจครั้งเดียว 5 วัน เพราะงบก็ไม่ได้เยอะ ผมจึงขอตามไปด้วยได้ไหม แกก็อนุญาตพร้อมกับให้เบอร์ไต้ก๋งมาด้วย ชื่อพี่จำรูญ พงศ์พิทักษ์ พอดีวันรุ่งขึ้นเป็นวันสงกรานต์ เราก็รอไม่ไหว ก็เลยขับรถไปบางตะบูน โทรหาพี่จำรูญ แกก็พาออกไปตามเส้นทางที่เคยพาทีมของกรมไป สรุปว่า ไม่เจอวาฬบรูด้าแต่เจอลูกโลมาตายแทน แล้วก็ช่วยเก็บซากให้เขาด้วย”