จุดเริ่มต้นของเชฟส่วนใหญ่มักมาจากความหลงใหลในการทำอาหารหรือไม่ก็ต่อยอดจากการเป็นนักกิน แต่เส้นทางของตามกลับเริ่มต้นจากความฝันที่จะเป็นนักกีฬา

แม้จะเกิดในครอบครัวที่เป็น ‘นักกิน’ ทุกวันหยุด ครอบครัวต้องจูงมือกันไปตระเวนหาอาหารอร่อย ส่วนวันธรรมดาก็ฝากท้องไว้กับแม่ครัวที่อยู่กับคุณยายมานาน 30 ปี

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอมีความคิดอยากจะเป็นเชฟ เพราะถ้าย้อนไปสมัยเด็ก ตามสารภาพว่าเธอออกจะเป็นเด็กกินยาก แถมไม่กินผักด้วยซ้ำ

ถ้าให้เลือกระหว่างเข้าครัวกับเล่นกีฬา เธอเทใจให้อย่างหลังมากกว่า

เพราะตั้งแต่เล็กจนโต เธอเป็นสายบ้าพลัง ชอบเล่นกีฬา เล่นทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ว่ายน้ำ ฟุตบอล บาสเกตบอล แบดมินตัน เพราะความฝันของเธอ คือ การเป็นนักกีฬา 

แต่แล้วเส้นทางแห่งความฝันก็มีอันต้องสะดุด เมื่อเธอตัดสินใจไปเรียนต่อที่อังกฤษ ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่นว่าจะไปเอาดีทางด้านกีฬา แต่กลับพบว่า ทักษะของตัวเองเป็นรองเพื่อนร่วมคลาสอย่างเห็นได้ชัด

“พอไปเจอฝรั่งถึงรู้ว่า ที่เราคิดว่าตัวเองเก่ง อาจจะไม่พอ คนละลีกเลย เลยตัดสินใจเบนเข็มไปเรียนต่อด้าน Nutrition (โภชนาการ) และ Food Science (วิทยาศาสตร์อาหาร) แทน คิดว่าอย่างน้อยไม่ได้เป็นนักกีฬา ได้เป็นคนให้คำปรึกษาเรื่องโภชนาการของนักกีฬาก็ยังดี ส่วน Food Science เรียนตามคำแนะนำของที่บ้านที่เห็นว่า ไหนๆ มหาวิทยาลัยก็เปิดโอกาสให้เรียนควบสองสาขาได้ ก็น่าจะเรียนไว้ด้วยเลย”

ใครจะคิดว่า เส้นทางที่แค่เลือกเผื่อไว้ จะเป็นประตูบานสำคัญที่เปิดให้ตามได้ค้นพบความหลงใหลลึกๆ ที่แม้แต่เธอก็คาดไม่ถึงว่า จะจุดประกายให้เธออยากเป็นเชฟ

“พอเรียนไปเรื่อยๆ ถึงได้รู้ว่าเราไม่ค่อยอินกับสายโภชนาการ แต่สนุกกับการเข้าห้องแล็บที่เขาออกแบบให้เป็นครัว ให้เราได้ทดลองปรับสูตรหรือคิดเมนูใหม่ๆ อย่างเช่น ลองปรับสูตรอาหารแปรรูปที่วางขายในซูเปอร์มาร์เก็ตให้ยังคงรสชาติอร่อย แต่ดีต่อสุขภาพมากยิ่งขึ้น ด้วยการลดไขมัน เกลือ น้ำตาล”

อย่างไรก็ตาม แม้จะสนุกกับการทำอาหาร แต่ด้วยเนื้อหาของหลักสูตรที่เน้นไปทางวิทยาศาสตร์ ต้องการความแม่นยำในการชั่ง ตวง วัด ทุกอย่างให้เป๊ะตามสูตร เน้นการทดลองเพื่อดูปฏิกิริยาและการเปลี่ยนแปลงของอาหาร จึงอาจทำให้อรรถรสในการทำอาหารหายไป

“คือมันเป็นความรู้ที่ดีก็จริง แต่สำหรับตัวเองแล้ว มันอาจแข็งกระด้างไปนิด ตามคิดว่า อาหารเป็นเรื่องของสุนทรียะ เป็นศิลปะ ที่เราสามารถสะท้อนตัวตนผ่านอาหาร เพราะตามชอบทำอาหารกินเองอยู่แล้ว ตอนอยู่เมืองนอก ก็ชอบทำอาหารเลี้ยงเพื่อนๆ กลับมาเมืองไทยก็ทำ ถึงจะกินได้บ้างไม่ได้บ้าง ก็ไม่เป็นไร คิดว่าลองดู”

โชคดีที่อย่างน้อย ตามก็รู้ตัวเร็วว่า อนาคตไม่ได้อยากไปทำงานตามห้องแล็บของโรงงานอาหาร แต่สนุกกับการได้ลงมือทำครัว คิดสูตรใหม่ๆ หลังจากเรียนจบ กลับมาเมืองไทย แทนที่จะเสียเวลาลองทำงานที่ตัวเองไม่ได้ชอบ เธอตัดสินใจขอที่บ้านไปฝึกงานในร้านอาหาร เพื่อพิสูจน์ว่า ตัวเองชอบทำอาหารจริงหรือเปล่า 

โดยสนามวัดใจที่เธอเลือกส่งใบสมัครไปขอฝึกงานแบบไม่รับเงินเป็นเวลา 3 เดือน คือ Water Library ร้านอาหาร Fine Dining สไตล์ยุโรป ซึ่งนอกจากจะเป็นร้านโปรดของครอบครัว ยังเป็นร้านที่เธอมองว่าเชฟมีฝีมือ และมีเทคนิคการทำอาหารที่แปลกใหม่ น่าสนใจ

อาจเพราะตอนนั้นอายุเพียง 20 ต้นๆ ทำให้ความกล้าและความมั่นใจมีอยู่ล้นเอ่อ

ต่อให้ไม่ได้เรียนจบมาสายตรง ฝีมือทำอาหารก็ไม่ได้จัดว่าดี บางมื้อยังต้องวัดดวงว่า เมนูไก่ที่เสิร์ฟจะสุกหรือเปล่า แต่เพราะคิดแค่ว่าไม่ลองไม่รู้ เธอจึงขอไปตายเอาดาบหน้า สุดท้ายทางร้านก็ตอบรับ

“พอได้มาทำงานในครัวจริงๆ ถึงได้รู้ว่า ที่เราคิดมาตลอดว่า เราพอทำอาหารได้ จริงๆ คือไม่ได้เลยต้องเรียนรู้อีกเยอะมาก จำได้เลยว่า สัปดาห์แรกที่ไปฝึกงาน เขาไม่ให้ทำอะไรเลย นอกจากจัดเตรียมชีสสำหรับนำไปเสิร์ฟแขก เพราะเห็นว่าตามทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง แต่ตามก็พยายามเสนอตัวช่วยงาน เพราะอยากลอง อยากเรียนรู้ ถามทุกอย่าง อันนี้อะไร อันโน้นอะไร ถามจนรู้สึกว่าคนในครัวเขารำคาญ” 

แม้จะเริ่มต้นแบบติดลบ แต่ด้วยการไม่ยอมแพ้ ทำให้หลังจากฝึกงานได้ไม่นาน เธอก็ได้รับการทาบทามให้เป็นพนักงานประจำ โดยเริ่มจากตำแหน่ง Commis I ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ต่ำที่สุดในครัว มีหน้าที่ทำทุกอย่างที่ได้รับมอบหมาย ตั้งแต่ ปอกหอม ปอกแอปเปิ้ล คั้นน้ำผลไม้ ค่อยๆ ไต่เต้าจนตอนได้มาอยู่ครัวร้อน หรือส่วนที่ใช้ความรัอนทำอาหาร เช่น ต้ม นึ่ง ทอด ผัด ตุ๋น หรือย่าง เป็นด่านสุดท้าย ก่อนที่จะนำอาหารไปเสิร์ฟให้แขก

“เป้าหมายอย่างเดียวของตามตอนนั้นคือ อยากรู้ว่าตัวเองเหมาะกับอาชีพนี้หรือเปล่า หรืออยากทำงานออฟฟิศแบบเข้างาน 9 โมงเช้า เลิกงาน 6 โมงเย็น เพราะงานในครัว ไม่ใช่การมายืนหั่นผักหรือทำอาหารเสิร์ฟแขกเท่านั้น แต่เป็นงานที่เต็มไปด้วยความกดดัน ต้องแข่งกับเวลา อยู่ในครัววันละหลายชั่วโมง”

ตามใช้เวลาร่วม 9 เดือนเพื่อหาคำตอบ จนในที่สุดก็รู้ใจตัวเอง…

เพราะแม้เส้นทางนี้จะอาบด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำตา เคยโดนดุ โดนต่อว่า ถึงขั้นไล่กลับไปทำอาหารที่บ้านมาแล้ว เพราะยังอ่อนประสบการณ์ ไม่รู้ว่าความสะอาดและความเป็นระเบียบเป็นสิ่งที่ต้องมีตลอดเวลาในครัว จะทำอาหารให้เสร็จแล้วค่อยเก็บล้างทีเดียวไม่ได้

แต่สุดท้ายไม่ว่าจะผ่านเรื่องราวที่หนักหนา ค่ำคืนที่สาหัสเพียงใด พอลืมตาตื่นมาตอนเช้าก็ยังอยากกลับมาทำงาน เธอจึงมั่นใจว่า หากไม่ใช่อาชีพเชฟ ชีวิตนี้เธอก็ไม่อยากไปทำอาชีพอื่นแล้ว

“ตามชอบบรรยากาศการทำงานเป็นทีมเวลาอยู่ในครัว ตามว่าความรู้สึกมันคล้ายๆ เวลาที่เราเล่นกีฬาเป็นทีม ซึ่งตามมีความสุขกับสภาพแวดล้อมแบบนั้น เลยทำให้ตามรู้สึกว่าการเป็นเชฟทำให้ตามได้เข้าใกล้ความฝันที่อยากจะเป็นนักกีฬาเหมือนกัน”  

พอแน่ใจแล้วว่า เชฟ คือ อาชีพที่ใช่ เป้าหมายต่อไปของตามคือ การยื่นใบลาออก ไม่ใช่เพื่อไปทำงานที่อื่น แต่เพื่อไปปูพื้นฐานสำหรับการเป็นเชฟมืออาชีพเพื่อให้ตัวเองเก่งขึ้น

“ตอนที่ทำงานในครัว ตามสังเกตว่า เวลาเชฟพูดถึงอุปกรณ์ในการทำอาหาร วิธีการหั่นผักหรือเรียก ชื่อซอส ตามจะงง ไม่รู้ว่าคืออะไร เพราะเราไม่ได้มีพื้นฐานด้านนี้มาก่อน เลยคิดว่าถ้าจะเอาดีทางนี้ พื้นฐานก็ต้องแน่น เลยเลือกที่จะลาออกเพื่อไปเรียนทำอาหารจริงจัง” 

แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิด คือ การตัดสินใจครั้งนั้น จะเปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล