ครูแตงโมทำงานแรกที่สถาบันสำหรับเด็กเล็กและครอบครัวจิมโบรี ซึ่งเป็นศูนย์พัฒนาเด็กก่อนวัยเรียนที่เปิดโอกาสให้เด็กๆ ได้เลือกทำกิจกรรมอย่างอิสระ ทั้งร้องเพลง เล่นดนตรี และศิลปะ ในพื้นที่ที่ไม่จำกัดอยู่เพียงห้องเรียนเท่านั้น

หลังเก็บเกี่ยวประสบการณ์อยู่ 1 ปีเต็ม ก็ยิ่งมั่นใจว่า ทางที่ตัวเองเลือกนั้นไม่พลาด จึงตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโทด้านพัฒนาการมนุษย์ ที่สถาบันแห่งชาติเพื่อการพัฒนาเด็กและครอบครัว มหาวิทยาลัยมหิดล และนั่นเองที่กลายเป็นประตูบานสำคัญที่ทำให้เธอเข้าใจว่า จะนำหลักจิตวิทยาไปส่งเสริมพัฒนาการของเด็กๆ ให้แสดงศักยภาพออกมาอย่างเต็มที่ได้อย่างไร

“การเรียนรู้เรื่องนี้ ไม่ได้สอนว่า เด็กเติบโตอย่างไรเท่านั้น แต่เราต้องศึกษาทั้งด้านจิตใจ และสังคม รวมถึงการทำงานของสมอง เพราะถึงเราจะไม่สามารถผ่าสมองออกมาดูได้ แต่เราสามารถประเมินพฤติกรรมจากสิ่งที่เขาลงมือกระทำได้ ซึ่งวิธีการนี้นอกจากเราจะเข้าใจตัวเองมากขึ้นแล้ว ยังเข้าใจคนอื่นมากขึ้น และยิ่งเป็นเด็ก เราจะรู้ว่าควรส่งเสริมอย่างไร เขาถึงจะพัฒนาได้อย่างเต็มศักยภาพ”

เด็กพิเศษนั้นมีพัฒนาการด้านการเรียนรู้ที่ช้ากว่าเด็กทั่วไป มีปัญหาเรื่องการอ่านออกเขียนได้ไปจนถึงการเข้าสังคม จึงต้องอาศัยการเรียนรู้และเข้าอกเข้าใจมากเป็นพิเศษ ช่วงนี้เองที่ครูแตงโมมีโอกาสได้เป็นนักจิตวิทยาเพื่อดูแลเด็กพิเศษ พอเรียนจบก็ไปรับจ้างสอนดนตรี ศิลปะ สอนภาษาไทยให้เด็กต่างชาติ รวมถึงดูแลเด็กพิเศษด้วย

เด็กพิเศษคนแรกที่ครูแตงโมเข้าไปช่วยดูแลคือ น้องเพชร วัย 5 ขวบ

ปัญหาของน้องเพชรตอนนั้นคือ เข้ากับเพื่อนไม่ได้ ไม่สามารถสื่อสารเป็นคำๆ และไม่ทำงานตามที่ครูมอบหมาย เช่น ครูสั่งให้เขียนเลข 3 ลงสมุด น้องเพชรก็จะต่อต้านทุกวิถีทาง ครูแตงโมซึ่งเป็นเสมือนตัวกลางระหว่างเด็กกับครู จึงต้องพยายามเข้าใจและหาวิธีที่ทำให้น้องเพชรยอมเปิดใจ

หลังทดลองอยู่หลายวิธี ในที่สุดก็หาวิธีให้น้องเพขรยอมเขียนตัวเลขได้สำเร็จ โดยแทนที่จะให้เขียนลงสมุดที่มีเส้นตาราง ก็ให้มาลองเขียนใส่กระดาษเปล่าแบบไร้เส้น จากนั้นก็ลองทำเป็นกระดาษที่เจาะรูไว้แล้ววางทับบนสมุดอีกที ปรากฏว่าน้องเพชรยอมเขียน และสุดท้ายเขาก็สามารถเรียนรู้เรื่องเลข แล้วก็มีงานส่งคุณครูได้

อีกเคสที่ทำให้ครูแตงโมรู้สึกว่าครูไม่ควรเป็นศูนย์กลางของการเรียนก็คือ เคสที่ไปช่วยสอนศิลปะให้เด็กทั่วไปที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง ซึ่งมีเด็กคนหนึ่งไม่ยอมวาดภาพตามโจทย์ที่คุณครูสั่ง พอเข้าไปคุย ถึงได้ทราบว่า เขาอยากวาดรูป Spiderman เลยให้ลองวาด ปรากฏว่าเขาทำออกมาได้ดีเหมือนกัน

“จริงๆ แล้ว ไม่ว่าจะเด็กทั่วไปหรือเด็กพิเศษ เขามีความเป็นตัวของตัวเอง เขาอาจมีความชอบ-ไม่ชอบ ความถนัด-ไม่ถนัด เพียงแต่เด็กพิเศษอาจมีวิธีสื่อสารที่ยากกว่า ดังนั้นถ้าเรามองว่า เด็กแต่ละคนมีความแตกต่างกัน คุณครูก็ไม่ควรยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางแล้วให้เด็กทุกคนทำตาม”

แม้การสวมบทคุณครูที่ต้องดูแลทั้งเด็กทั่วไปและเด็กพิเศษจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ครูแตงโม ก็มั่นใจว่ารักและพอใจในเส้นทางที่เลือก ต่อให้รู้ว่าหนทางข้างหน้าไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ก็คุ้มค่าเมื่อแลกกับความสุขที่ได้เห็นนักเรียนมีพัฒนาการที่ดีขึ้น

“ถึงการรับมือกับเด็กพิเศษจะยาก แต่เราไม่ท้อ อาจเพราะเราเรียนมาด้านจิตวิทยา เลยทำให้เราเตือนตัวเองเสมอว่า ถ้าเราท้อ ใครจะมาดูแลเด็กๆ เหล่านี้ อย่างน้องเพชร ช่วงแรก เราก็อาจจะยังไม่ได้เข้าใจเขาทั้ง 100% แต่พอเราดูแลเขาไปเรื่อยๆ ได้เห็นเขาสื่อสารได้มากขึ้น เราก็หายเหนื่อย”