หากกล่าวว่า การหายตัวไปของพ่อเป็นจุดหักเหครั้งใหญ่ในชีวิตเต๋อ การเจอกับผู้ชายที่ชื่อ ไพบูลย์ ดำรงชัยธรรม ก็น่าจะเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญไม่แพ้กัน

เรวัตกับไพบูลย์ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ทั้งคู่รู้จักกันผ่านคนกลางที่ชื่อ บุษบา ดาวเรือง ซึ่งเป็นลูกน้องของไพบูลย์ที่บริษัทพรีเมียร์ มาร์เก็ตติ้ง และเป็นรุ่นน้องของเรวัตที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

การพบกันครั้งแรก ไพบูลย์เล่าความฝันที่มีให้เรวัตฟัง ซึ่งน่าแปลกเพราะตรงกับสิ่งที่เรวัตคิดและนำเสนอค่ายต่างๆ พอดี ทั้งคู่เลยตัดสินใจจับมือทำธุรกิจร่วมกัน โดยตั้งบริษัท แกรมมี่ เอ็นเตอร์เทนท์เม้นท์ จำกัด ในปี 2526

“ตอนที่ตั้งบริษัท เราก็คิดเหมือนกันว่าจะดูใครเป็นตัวอย่าง แต่ประเทศไทยไม่เคยมีบริษัทแบบนี้มาก่อน แต่ขณะเดียวกันเราจะเอาประสบการณ์ทั้งหมดที่เรามีจากจากเมืองนอกมาเป็นหลักได้หรือไม่ ก็คงไม่ได้ เพราะตลาดของเราเป็นไทยมาร์เก็ต คำว่าวัฒนธรรมสำคัญมาก เรามีแนวคิดส่วนหนึ่งเป็นฝรั่ง อีกส่วนเป็นไทย ทุกอย่างมันประยุกต์กันหมด”

หน้าที่ของไพบูลย์กับเรวัตแบ่งกันง่ายๆ คือไพบูลย์รับผิดชอบเรื่องการตลาด ส่วนเรวัตดูแลเรื่องการผลิตทั้งหมด

หากแต่หมวกอีกใบที่เขาต้องสวมควบคู่ไปด้วยคือ การหาจุดสมดุลระหว่างศิลปินกับนายทุน

แกรมมี่กลายเป็นบริษัทแรกที่มีการออกแบบเรื่องการจัดสรรผลประโยชน์ของคนทำงานอย่างลงตัว ศิลปิน นักแต่งเพลง นักดนตรี นักเรียบเรียง ทุกคนที่มีส่วนร่วมกับเพลงต่างได้มีสิทธิได้รับผลประโยชน์ โดยตัวเพลงถือเป็นลิขสิทธิ์ของค่ายเพลง นอกจากนี้ยังนำระบบธุรกิจมาใช้อย่างจริงจัง ทั้งการโฆษณา ทำการตลาด

วันนั้นเขามองถึงวันที่แกรมมี่จะทำธุรกิจบันเทิงครบวงจร มีทั้งรายการโทรทัศน์และวิทยุ รวมทั้งหนังสือและภาพยนตร์ เพื่อให้คนทำงานในสาขาวิชาชีพนี้ได้ก้าวต่อไป และทำให้ธุรกิจบันเทิงนี้เติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“ในสายตาคนไทย 90% มีทัศนคติเชิงลบกับคำว่าธุรกิจ แต่ถ้าเราอยากให้มีการพัฒนา ก็ต้องมีธุรกิจเข้ามาสนับสนุน ยกตัวอย่าง ทำไมนักกีฬาไทยจึงเล่นกีฬาไม่เก่ง เพราะกีฬาไทยไม่มีธุรกิจเข้าไปสนับสนุน ทำไมค่าตัวนักฟุตบอลระดับโลกจึงเป็นร้อยล้าน เพราะว่าเขามีเป็นร้อยล้านเป็นกำลังสนับสนุน จึงเล่นได้อย่างเต็มที่

“แต่ทั้งนี้ก็ต้องอาศัยการประนีประนอมซึ่งกันและกัน พบกันครึ่งทาง รวมทั้งขึ้นกับตัวนายทุนด้วยว่าเป็นใคร ถ้าเขาอยู่ในวงการของ Commercial Art เขาก็จะเอนเข้าหาศิลปิน ผมตอบได้ 100% ว่าผมเป็นนายทุน แต่เป็นนายทุนด้านศิลปะ เพราะพัฒนาการมันมีกฎเกณฑ์ว่า คนที่ไม่มีคุณภาพเขาก็จะเล่นไม่ได้ เช่นนายทุนที่ดิน 4,000 ล้านบาทมาเล่นทางด้านดนตรี ก็เล่นไม่ได้ เพราะถ้าไม่มีสำนึก เขาก็ทำไม่ได้ มีแต่เจ๊งเท่านั้น”

นอกจากการวางระบบในวงการเพลง อีกหนึ่งโจทย์ที่ยากที่สุดในตอนนั้นคือ ทำอย่างไรให้คนไทย หันมาฟังเพลงไทย

ยุคที่แกรมมีเริ่มต้น คนไทยยังนิยมฟังเพลงสากล หรือไม่อย่างนั้นก็ฟังเพลงลูกทุ่งไปเลย ส่วนตลาดของเพลงไทยสากลยังเล็กมาก แม้ตอนนั้นจะมีหลายค่ายนำทำนองเพลงจีนหรือเพลงสากลมาใส่เนื้อไทย แต่ก็ได้รับความนิยมเป็นเพลงๆ ไป

เรวัตตั้งใจจะทำให้เพลงไทยมีเอกลักษณ์และทันสมัยเพื่อให้คนฟังเพลงสากลลองเปลี่ยนมาฟังเพลงที่มีเนื้อไทย แต่คอร์ดและตัวโน้ตที่เป็นสากลดูบ้าง ยิ่งทำเพลงที่มีคุณภาพมากเท่าไรก็ยิ่งดึงคนให้กลับมาสู่เพลงไทยมากขึ้นเท่านั้น โดยจุดเปลี่ยนที่สำคัญสุด คืออัลบั้ม เต๋อ 1 ของเรวัต พุทธินันทน์

ตอนแรกเรวัตไม่ได้ตั้งใจร้องเอง เพราะเขาเคยร้องเพลงอยู่ครั้งเดียว คืออัลบั้มเรามาร้องเพลงกันของโรงเรียนศศิลิยะ

แต่ด้วยความที่เนื้อหาค่อนข้างเป็นปรัชญาชีวิตจึงหานักร้องที่จะมาถ่ายทอดได้ยาก ท้ายที่สุดเต๋อตัดสินใจร้องเอง และก็นับว่าเป็นอัลบั้มที่ประสบความสำเร็จ มีแฟนๆ ต้อนรับทุกหนทุกแห่ง โดยมีเพลงที่คนทั่วไปรู้จักดีคือ เจ้าสาวที่กลัวฝน และยิ่งสูงยิ่งหนาว แต่ที่สำเร็จยิ่งกว่าคือหลายคนหันมาฟังเพลงไทยมากขึ้น

หลังจากนั้น ศิลปินแกรมมี่ ต่างทยอยออกมาสร้างผลงานครองใจผู้ฟังอย่างต่อเนื่อง และได้รับความนิยมสูงขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งทั้งหมดนี้ล้วนเป็นผลมาจากการทำงานหนักอยู่เบื้องหลังของเต๋อและทีมงาน

จุดขายสำคัญที่เขานำมาใช้คือ การขายทั้งความสามารถและภาพลักษณ์ ศิลปินของแกรมมี่ไม่ได้เพียงแค่ร้องเพลงเก่ง แต่การ Entertain ก็ต้องทำให้ดีด้วย

กว่าจะออกมาได้ก็ต้องการทำงานอย่างมีระบบและขั้นตอน คือมีทั้งทีมนักแต่งเพลง นักดนตรี โปรดิวเซอร์ คนดูแลแผนการตลาด ร่วมกันปลุกปั้น โดยมีขั้นตอนการทำงานที่ชัดเจน เริ่มจากหาคาแรคเตอร์ให้กับนักร้องก่อน โดยดูจากตัวตนของศิลปินคนนั้นเป็นหลัก

ตัวอย่างเช่น ใหม่ เจริญปุระ เต๋อจะถามก่อนเลยว่าชอบเพลงแบบไหน โดยให้เลือกเพลงมาสิบเพลง ปรากฏว่าใหม่เลือกมาเพลงร็อกมาถึง 9 เพลง หลังจากนั้นเต๋อก็จะลองร้องเพื่อดูว่าเข้ากับตัวศิลปินหรือไม่ หากร้องไม่ได้อาจต้องหาเพลงแนวอื่นที่เหมาะสมกว่าแทน แต่ถ้าร้องได้ก็จะคงทำแนวเพลงตามนั้น นอกจากนี้เขายังถามเรื่องส่วนตัว เช่นทำอะไรในชีวิตประจำวัน การแต่งตัวเป็นอย่างไร เพราะเต๋ออยากทำเพลงที่เป็นตัวนักร้องจริงๆ

“ถ้าเราสร้างเพลงจากตัวตนที่แท้จริง ไม่ว่าเขาไปอยู่ไหนเขาก็จะไม่หลุดความเป็นตัวตนของเขา มันจะเป็นเสน่ห์ที่เพิ่มให้กับตัวนักร้องเอง และยิ่งทำให้แฟนเพลงประทับใจในความเป็นธรรมชาตินั้นมากขึ้น ในทางตรงกันข้าม การไปสร้างภาพที่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง วันหนึ่งเขาจะหลุดออกมา เขาจะเหนื่อย และเขาจะทำงานอย่างไม่มีความสุข”

หลังจากนั้นก็จับตัวตนนั้นมาสร้างให้สมบูรณ์ขึ้น ด้วยทีมทำเพลงที่มีความถนัดในแนวนั้น วางคอนเซปต์ว่าควรมีเพลงช้าหรือเร็วอย่างละกี่เพลง โดยดูจากคาแรคเตอร์นักร้องและภาพรวมของอัลบั้มเป็นหลัก แล้วก็เข้าสู่กระบวนการห้องอัด ดูว่านักร้องร้องแล้วเคอะเขินหรือไม่ เต๋อต้องควบคุมการร้อง บางครั้งยังช่วยร้องไกด์ด้วย

จากนั้นฝ่ายเสื้อผ้าจะเข้ามาดูแล ทีมงานโปรโมตช่วยกันเลือกเพลงโปรโมต เลือกคนที่เหมาะสมมาทำมิวสิควิดีโอ ก่อนที่จะปล่อยออกไปสู่สายตาผู้ชมและผู้ฟัง ทุกขั้นตอนทำอย่างตั้งใจ ทำให้งานออกมาอย่างมีคุณภาพจนประสบความสำเร็จและเป็นที่จดจำของคนไทย

ด้วยระบบการทำงานที่ชัดเจน ได้สร้างวัฒนธรรมการฟังเพลงรูปแบบใหม่ให้เกิดขึ้นในสังคมไทย เช่นเดียวกับตัวศิลปินที่มีอายุการทำงานที่ยาวนานขึ้น เพราะแฟนเพลงจดจำสไตล์หรือเอกลักษณ์ของศิลปินแต่ละคนได้ อย่าง แอม-เสาวลักษณ์ ลีละบุตร ภาพที่ทุกคนนึกถึงวันนี้คือ นักร้องดอกไม้เหล็กที่มีสไตล์การร้องที่เข้มข้น มากกว่าสมาชิกวง Girl Group ในตำนานอย่าง สาว สาว สาว หรือทาทา ยัง ที่ยังคงรักษาความเป็นสาวน้อยมหัศจรรย์ได้ แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม