ชีวิตของวีระคือการผจญภัย เขาหลงใหลเสน่ห์ของการท่องโลกตั้งแต่เด็ก โดยได้รับแรงบันดาลใจจากหนังฝรั่งเรื่อง HATARI ซึ่งเล่าเรื่องการผจญภัยในแอฟริกา และมีฉากพระเอกใช้บ่วงคล้องคอสัตว์ ทั้งแรด ม้าลาย ช้างป่า ซึ่งยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกท้าทาย อยากออกเดินทางแบบนี้บ้าง

แล้ววันหนึ่งโอกาสของเขาก็มาถึง หลังได้เป็นลูกเสือ เขาเริ่มการผจญภัยเล็กๆ ด้วยการเดินทางต่างจังหวัด ไปดูดาว ตั้งแคมป์ พอโตขึ้นก็กลายเป็นนายหมู่ พารุ่นน้อง 7-50 คนไปเที่ยวเข้าป่า สอนวิธีจุดไฟโดยไม่ใช่ไม้ขีด วีระบอกว่าคลั่งไคล้กิจกรรมนี้ถึงขั้นแต่งชุดมาเรียนกับรุ่นน้อง ทั้งที่ช่วงมัธยมปลายไม่ต้องเรียนลูกเสือแล้ว

“ผมเป็นคนเดียวที่แต่งชุดลูกเสือแทบทุกวัน เด็กทั้งโรงเรียนสันติราษฎร์ฯ มี 700-800 คน ไม่ว่าจะเดินไปไหนเด็กก็จะบอกว่านั่นไงพี่หมู่วีระ ทำให้เราภูมิใจ เป็นคนดังในโรงเรียน ครูก็เอาใจ เด็กก็เอาใจ เรียนหนังสือไม่เก่งครูก็ให้ผ่าน

“พอเรียนจบ ม.8 อายุได้ 18 ปี ผมก็ไปขออนุญาตอาจารย์เพทาย อมาตยกุล ผู้อำนวยการ ซึ่งเป็นนายกสโมสรลูกเสือกรุงเทพฯ ว่าอยากเดินทางไปต่างประเทศ ไปคนเดียวด้วย เส้นทางคือแอฟริกา ยุโรป เอเชีย อาจารย์ก็บอกว่าอย่าไปเลย ผมก็บอกไม่รู้ล่ะ ถ้าไม่ให้ ผมไปเองนะ แกก็เลยพาไปหาอธิบดีกรมพลศึกษา เขาก็ออกหนังสือฉบับหนึ่งว่าให้นายคนนี้เดินทางไปพักผ่อนตามสโมสรลูกเสือทุกประเทศได้”

วีระแบกเป้พร้อมเงินไม่กี่พันบาท ค่อยๆ โบกรถบ้าง เดินเท้าบ้าง ลงมาทางนครปฐม ราชบุรี เพชรบุรี ประจวบคีรีขันธ์ พอถึงจังหวัดไหนก็ไปพบอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนแถวนั้น เพื่อให้ช่วยพาไปพบผู้ว่าราชการจังหวัด หรือศึกษาธิการจังหวัด แล้วท่านเหล่านั้นก็จะพาเขาไปเลี้ยงบ้าง ไปพูดตามรายการวิทยุ ตามโรงเรียน เพื่ออธิบายว่าเขาเป็นใคร กำลังจะไปไหน พอตกดึกก็ไปสอนกิจกรรมลูกเสือ และตอนเช้าก่อนออกเดินทาง นักเรียนก็จะเรี่ยไรเงินคนละ 1-2 บาทช่วยเป็นค่าเดินทาง วีระใช้เวลาอยู่ 2 เดือนเต็มจึงเดินทางไปถึงปีนัง

ทว่าการเดินทางข้ามประเทศครั้งนั้น ทำให้เขาเริ่มรู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญปัญหาใหญ่ เพราะถึงจะอ่านเขียนภาษาอังกฤษได้บ้าง แต่การพูดนั้นเป็นอีกเรื่องเลย แถมเขายังไม่สามารถข้ามจากมาเลเซียไปยังอินเดียและปากีสถานได้ เนื่องจากมีเหตุสู้รบของสองประเทศจากกรณีการแย่งชิงแคว้นแคชเมียร์

พอดีเขารู้จักกับอาแป๊ะขายถ่านที่ปีนัง ก็เลยไปช่วยทำงาน พร้อมลงทะเบียนเรียนด้านบริหารธุรกิจ เรียนได้ 2 ปีก็กลับกรุงเทพฯ มาทำงานอยู่สยามกลการ บุกเบิกเรื่องแท็กซี่มิเตอร์ พออายุได้ 22 ทำงานครบปี เก็บเงินได้ก้อนหนึ่งก็ตัดสินใจเก็บกระเป๋าแบกเป้ไปผจญภัยรอบใหม่ ด้วยความตั้งใจว่าจะเดินทางไปสหรัฐอเมริกา

“ผมแบกเป้แบกเต็นท์โบกรถไปตามทางเดิม แต่คราวนี้ไม่ได้พักที่โรงเรียนแล้ว พอถึงปีนังก็จับเรือไปมัทราส ใช้เวลาเดินทาง 5 วัน เป็นเรือสินค้าผสมโดยสาร คนแน่น นอนกันตามดาดฟ้าเต็มไปหมด พอถึงมัทราสก็เดินทางต่อ โบกรถบ้าง นั่งรถไฟบ้าง อะไรก็แล้วแต่ที่ประหยัด ถูก หรือไม่เสียเงิน เพื่อให้ไปถึงจุดหมายปลายทาง แต่ทีนี้ด้วยความที่ของมันเยอะ ผมก็ฝากของกับเรือจากมัทราสไปขึ้นที่เซาแธมป์ตัน อังกฤษ ส่วนตัวเองก็เดินทางจากอินเดียไปปากีสถาน อัฟกานิสถาน อิหร่าน ตุรกี กรีซ ยูโกสลาเวีย อิตาลี ฝรั่งเศส จนมาถึงอังกฤษ ใช้เวลาทั้งหมด 6 เดือน”

ระหว่างทางเขาต้องเผชิญกับความยากลำบากมากมาย ทั้งอุบัติเหตุนับครั้งไม่ถ้วน ถูกเจ้าถิ่นข่มขู่ ต้องอดมื้อกินมื้อ อย่างช่วงที่ถึงตุรกี อิหร่าน เขาต้องเอาเชือกรัดบนหลังคารถบรรทุกแล้วก็เอามาผูกตัวเอง จับไว้ทั้งวันทั้งคืน เพื่อไม่ให้ตกลงมา จนกระทั่งถึงอังกฤษก็เริ่มรู้สึกไม่ไหวแล้ว เรี่ยวแรงที่เคยมีแทบไม่เหลือ เสื้อผ้ารองเท้าที่หนักๆ ก็ถูกเขวี้ยงทิ้งระหว่างทางจนเกือบหมด ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจลงปักฐานที่นี่แทน

“คืนแรกที่ผมไปถึงอังกฤษ ผมโบกรถจากท่าเรือโดเวอร์เข้าลอนดอน ปรากฏว่าโบกได้บ้างไม่ได้บ้างจนกระทั่งถึงตีสอง แต่ถึงแค่ชานเมืองลอนดอน ผมก็นอนที่ข้างปั๊มน้ำมัน แล้วตำรวจก็เข้ามาสะกิด ตอนนั้นมอมแมมมาก ทีนี่พอถึงอังกฤษ มันไม่มีเงินทองเหลือเลย ด้วยความเป็นเด็กไม่มีความรู้สักเท่าไหร่ ความรู้ภาษาอังกฤษก็งูๆ ปลาๆ ช่วงปี 5 ปีแรกลำบากมาก ไม่มีที่นอนที่กิน ต้องแอบเข้าไปนอนสถานทูตทุกคืน เช้าตื่นมาก็รีบไปทำงาน เลิกงานก็ไปเรียน”

เริ่มแรกวีระทำงานร้านฟาสต์ฟูดส์ คอยเก็บถ้วยชาม จนกระทั่งมีคนให้มาช่วยเป็นเสมียนที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง จนภาษาเริ่มดีขึ้น แต่เงินเก็บยังไม่มีก็ต้องทำงานพิเศษในโรงหนัง พอตกดึกก็ไปเรียนการตลาด ทำงานหนักจนถึงขั้นเป็นวัณโรค รักษาอยู่ 6 เดือนเต็ม

พอหายป่วย เขาก็เริ่มตกผลึกว่า หากใช้ชีวิตแบบนี้ก็คงไม่ไปไหน โชคดีที่เขาทราบมาว่าบริษัทที่ทำอยู่ใกล้ปิดกิจการ ก็เลยเดินไปขอความรู้กับผู้อำนวยการ ซึ่งใจดีมาก สอนเขาตั้งแต่เริ่มต้น เช่น เมื่อสินค้าเข้ามาต้องใช้เอกสารอะไรบ้าง แผนกบัญชี แผนกซื้อ แผนกขายต้องทำอะไร กระทั่งเขาสามารถตั้งต้นธุรกิจของตัวเองได้

จากนั้นวีระก็เริ่มสั่งสินค้าจากเมืองไทยเข้ามาขาย ทั้งผ้าไหม เฟอร์นิเจอร์ไม้ เครื่องเงิน เครื่องถม อัญมณี โดยวิธีขายของไม่ใช่เปิดร้าน หรือฝากขายที่ไหน แต่เขานำสินค้าไปออกงานแสดงสินค้า ถ้าใครสนใจก็สั่งเข้ามา ปรากฏว่าขายดีมาก เพียง 10 ปี เขาสามารถขยับขยายกิจการ และกลายเป็นเจ้าของและผู้จัดแสดงสินค้าเอง พวกโรงงาน บริษัทขายส่ง ที่เคยดูถูกเขาในช่วงแรกๆ ต่างกลายเป็นคนที่ต้องมาเช่าพื้นที่ เช่าบูทแทน

วีระทำงานมาได้ 25 ปีเต็ม มีพนักงานกว่า 400 ชีวิต เปิดบริษัทในเครือถึง 12 แห่ง และมีลูกค้ากระจายอยู่ใน 20 ประเทศทั่วโลก แม้ที่ผ่านมาโอกาสได้ไปเที่ยวอยู่บ้างในช่วงที่เดินสายติดต่องาน แต่ก็รู้สึกเต็มอิ่ม กระทั่งวันหนึ่งที่เขารู้สึกพอแล้ว เลยตัดสินใจปิดบริษัทที่ไม่สำคัญ จนเหลือ 2 บริษัท เพื่อขอเวลาทำตามความฝัน

ตลอด 10 กว่าปีของการเดินทาง วีระเดินย่ำไปในดินแดนต่างๆ ร่วมร้อยประเทศ บางประเทศเข้าออกหลายสิบหน หลักสำคัญอย่างหนึ่งที่วีระยึดมาตลอด คือการเรียนรู้ซึ่งกันและกัน เช่นเวลาเข้าป่า ก็ต้องรู้จักกฎของป่า หรือเวลาไปอยู่กับชนเผ่าก็ต้องรู้จักวิถีชีวิต ประเพณีของเขา

“ถ้าเขาห้ามลงจากรถก็อย่าไปอวดเก่งลงจากรถ เราต้องเรียนรู้กฎ ของอย่างนี้สอนกันไม่ได้ นอกจากว่าเราไปมาแล้วเป็นสิบๆ ครั้ง แต่ถึงเราจะรู้อะไรมาก เราก็จะไม่รู้เหมือนกับคนท้องถิ่น เราต้องเรียนรู้ ต้องทำตัวถ่อมตน อย่างบางครั้งเราก็ต้องไปกินอยู่เขา บ้านเขาสกปรก ฝุ่นดำมืดเราก็จำเป็น เพราะตามมารยาทเราจะไปรังเกียจเขาไม่ได้

“อย่างครั้งหนึ่ง ผมเคยเข้าไปทำเรื่องของคนป่าเผ่าหนึ่งในไอเรียนจายาในอินโดนีเซีย เขาตัดนิ้วของเขา ทุกๆ ครั้งที่คนรักของเขาตายไปเขาจะตัดนิ้วข้อหนึ่ง เราฟังแล้วอาจจะแปลก แต่ทุกชาติทุกภาษาก็มีวัฒนธรรมของเขา มีขนบธรรมเนียมประเพณีที่เขายึดถือกันมา เพราะฉะนั้นทุกประเทศที่ผมไป ผมจะไม่ดูถูกวัฒนธรรมของเขา”

สำหรับเทคนิคในการผูกมิตรของวีระ คือเขาจะมีของไปแจกชาวบ้าน เช่น สร้อยลูกปัดจากเชียงใหม่ ยาสูบ เบ็ดตกปลา เสื้อผ้า แต่ที่ได้ใจเด็กๆ ที่สุดก็คือ ปากกาลูกลื่น ซึ่งเขาซื้อเป็นแพ็คใหญ่ๆ ไปเลย แล้วเวลาไปก็จะเอาภาพเมืองไทย ภาพวัด ภาพวัง ไปให้เขาดูว่าประเทศเรามีอะไรบ้าง

“เราไม่ต้องพูดกันก็ได้ พูดไม่รู้เรื่อง ผมก็ไปเซย์ฮัลโหล บางทีก็เอากำไลไปผูกให้เขาแล้วบอกว่านี่ฉันขอยูแต่งงานนะ ฉันหมั้นยูไว้นะ พูดเป็นเล่น ให้ไกด์แปลให้ฟัง เขาก็ชอบ เราต้องปรับตัวเองให้เข้ากับเขาได้ เราต้องทำตัวสุภาพอ่อนน้อมกับเขา ไม่ถือตัว ผมว่าไม่ยากไม่ว่าจะไปประเทศไหน แล้วผมก็มีจะกล้องโพลารอยด์ก็ถ่ายให้เขาเก็บไว้ เขาก็ชอบอกชอบใจ เพราะเขาไม่เคยมีภาพของตัวเอง เราก็ถ่ายภาพลูกเขา นี่เป็นการผูกมิตรโดยไม่ต้องใช้คำพูดใดๆ ทั้งสิ้น”