แม้เรื่องเพศสัมพันธ์จะเป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์ แต่ถ้าย้อนกลับไปสมัยเมื่อหลายสิบปีก่อน คนไทยมักชอบมองว่านี่เป็นเรื่องลามกอนาจาร เป็นเรื่องสกปรกที่ต้องถูกซุกไว้ใต้พรมเสมอ

แม้แต่คนเรียนแพทย์มาโดยตรงอย่างคุณหมอนวรัตก็ไม่เคยได้ศึกษาแบบจริงๆ จังๆ สักเท่าใด เนื้อหาที่เรียนส่วนใหญ่ก็มีแต่กายวิภาค สรีรวิทยา การทำงานของอวัยวะต่างๆ ส่วนที่เกี่ยวกับเพศก็จะเป็นสูตินรี การคลอดบุตร

แต่เพราะคุณหมอเห็นว่านี่เป็นประเด็นสำคัญที่มนุษย์ทั่วโลกศึกษามากว่า 100 ปี หากคนไทยไม่มีความรู้เรื่องนี้เลยอาจสร้างผลเสียทั้งด้านสุขภาพ อารมณ์ หรือความสุขในครอบครัว จึงเริ่มศึกษาจากตำราต่างประเทศอย่างจริงจัง แล้วนำความรู้มาเผยแพร่สู่สาธารณชน

“สมัยก่อนหมอส่วนใหญ่รับราชการหากมาทำงานด้านเพศศึกษาก็กลัวเสียชื่อ..แต่ผมไม่อาย เพราะผมมีความสนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะวิชาโรคผิวหนังกับกามโรคนั้นต้องเกี่ยวข้องกับด้านเพศสัมพันธ์ด้วยเหมือนกัน”

งานเขียนยุคแรกๆ ของคุณหมออยู่ในนิตยสาร ‘รวมจักรวาลรายสัปดาห์’ โดยคนที่ชักชวนเข้าวงการคือ นักเขียนดังแห่งยุค ‘พนมเทียน’ เจ้าของผลงานระดับตำนาน ‘เพชรพระอุมา’ ซึ่งสมัยนั้นเป็นหัวหน้ากองบรรณาธิการของหนังสือเล่มนี้

ส่วนนามปากกา นพ.นพพรนี้ คุณหมอบอกว่า “ขอยืมมาจากหลานชายคนหนึ่งที่รักเสมือนลูก”

คอลัมน์วิทยาศาสตร์การแพทย์ที่คุณหมอเขียน แบ่งเนื้อหาออกเป็น 2 ส่วนหลักๆ ส่วนแรกคือภาคความรู้ที่คุณหมอแปลและเรียบเรียงจากหนังสือต่างประเทศ ซึ่งส่วนใหญ่มากเกี่ยวข้องกับเรื่องเพศ อีกส่วนคือ คอลัมน์ตอบจดหมาย ซึ่งคำถามที่เข้ามาเกือบทั้งหมดมักเกี่ยวกับเรื่องเพศสัมพันธ์ โดยแต่ละสัปดาห์คุณหมอจะตอบตั้งแต่ 1-3 ฉบับ

แต่อย่างว่า ด้วยความที่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยู่ในมุมมืดของสังคมมานาน ช่วงที่เขียนก็เลยถูกต่อต้านอย่างหนัก บางคนถึงขั้นด่าทอว่าเหตุใดจึงเอาเรื่องประเภทนี้มาขึ้นหน้ากระดาษนิตยสาร แต่ถึงจะถูกโจมตีหนักเพียงใด คุณหมอก็ยังเชื่อว่า สิ่งที่ทำอยู่มีประโยชน์ จึงไม่หวั่นต่อข้อครหาใดๆ ทั้งสิ้น

“พวกผู้ใหญ่หัวโบราณ..ก็กลัวเด็กจะใจแตกหรือกลัวจะเป็นดาบสองคมไปลองกันบ้างในเมื่อมีความรู้..แต่หนักๆ เข้าระยะหลังนี้ ส่วนใหญ่ยอมรับความจริงในเรื่องเพศตามธรรมชาติ เพราะขณะที่เขากลัวว่าเด็กวัยรุ่นจะเสียเพราะการอ่าน แต่ความจริงวิวัฒนาการสมัยใหม่ที่เข้ามา ทั้งวิดีโอ ทีวี คอฟฟี่ช็อป ดิสโก้เธค เด็กวัยรุ่นจะเสียกันเพราะสิ่งเหล่านี้มากกว่าจะมาเสียเพราะการอ่านตอบปัญหาทางเพศ”

คุณหมอเขียนอยู่ในรวมจักรวาลรายสัปดาห์อยู่พักใหญ่กระทั่งพนมเทียนลาออก ก็เลยหยุดเขียนด้วย ระหว่างนั้นก็ไปร่วมกับกลุ่มเพื่อนหมอ ทำวารสาร ‘เพศศึกษาและปรัญชา’ แต่ค่อนข้างอยู่ในวงจำกัด เพราะไม่ได้วางขายตามท้องตลาด

คุณหมอลงทุนอยู่ 4 ปีเต็ม วารสารเฉพาะทางก็ถึงคราวปิดตัวลง กระทั่ง 2 ปีต่อมา นายห้างแสง เหตระกูลจึงชักชวนให้เขียนคอลัมน์ตอบปัญหาเรื่องเพศในหนังสือพิมพ์เดลินิวส์ โดยมีพนมเทียนเจ้าเก่าเป็นผู้ติดต่อประสานงาน นับเป็นการเปิดศักราชให้แก่คอลัมน์ ‘เสพสม บ่มิสม’ อย่างเป็นทางการ เมื่อวันที่ 17 ตุลาคม 2521 หรือเมื่อ 40 ปีที่แล้ว

ด้วยความที่เดลินิวส์ยุคนั้นเป็นหนังสือพิมพ์ขายดีอันดับ 2 ของประเทศ ส่งผลให้ เสพสม บ่มิสมกลายเป็นพื้นที่สำคัญในการเปิดโลกทัศน์เรื่องเพศให้แก่คนไทย อย่างการทำออรัลเซ็กซ์ ที่คนส่วนใหญ่ไม่เคยรู้มาก่อนก็ได้มารู้ที่นี่

นอกจากนี้คุณหมอยังใช้คอลัมน์เป็นตัวช่วยเผยแพร่วิทยากรใหม่ๆ (ในสมัยนั้น) เช่น ถุงยางอนามัยที่มีสรรพคุณในการป้องกันเอดส์ และการตั้งครรภ์ได้กว่า 90% หรือแม้แต่การบำบัดอารมณ์ใคร่ด้วยตัวเองอย่างถูกวิธี

ผลจากการเปิดคอลัมน์เสพสม บ่มิสม ไม่เพียงทำให้เพศศึกษากลายเป็นประเด็นสาธารณะ ยังทำให้หนังสือพิมพ์และนิตยสารหลายเล่มเริ่มมีคอลัมน์ประเภทนี้ อย่างตัวคุณหมอเองนอกจากเดลินิวส์แล้ว ก็ยังเขียนผลงานและตอบปัญหาลงนิตยสารจักรวาลปืน ซึ่งเน้นกลุ่มชายฉกรรจ์, นิตยสารสาวสวยเน้นกลุ่มผู้หญิง, นิตยสารดาราภาพยนตร์เน้นกลุ่มวัยรุ่น, นิตยสารชีวิตจริงเน้นเรื่องปัญหาชีวิต รวมถึงนิตยสารแม่และเด็ก

“เรื่องโป๊หนักๆ นี่เอาลงนิตยสารจักรวาลปืนเพราะไม่อยากเอาลงหนังสืออื่น แต่ไม่ใช่แค่ผู้ชายเท่านั้นที่เขียนโป๊ บางทีผู้หญิงก็เขียนละเอียดกว่าผู้ชาย บางฉบับเล่ามาโอ้โฮ อ่านแล้วก็เกิดอารมณ์เหมือนกัน..แต่ว่าการตอบของหมอเป็นทางวิชาการ ให้ความรู้ที่ถูกต้อง”