แม้การทำงานของหมออภิเชษฎ์จะเอาชนะใจชาวบ้านได้ แต่สำหรับข้าราชการด้วยกันแล้วกลับมองว่าเขาคือตัวอันตราย เพราะปกติในอำเภอหนึ่งจะมีข้าราชการใหญ่ 3 คนที่ชาวบ้านมักเกรงใจเป็นพิเศษ คนแรกคือนายอำเภอ คนที่สองคือผู้กอง และสุดท้ายคือหมอใหญ่

แต่ในอำเภอพร้าว ข้าราชการสองคนแรกกลับไม่ได้คลุกคลีกับชาวบ้านเท่าที่ควร ทำให้เกิดการเปรียบเทียบกัน โดยเฉพาะนายอำเภอที่แทบไม่เคยอยู่ในพื้นที่เลย ถึงขั้นมีคนมาเขียนกระดาษติดบอร์ดว่า ‘นายอำเภอครับ กรุณานั่งให้ติดเก้าอี้หน่อยซิ หรือนั่งไม่ติดจะได้ช่วยไปเอากาวไปติดที่เก้าอี้ให้’

จุดเริ่มต้นรอยร้าวเกิดขึ้นเมื่อหมออภิเชษฎ์คิดจะยกระดับสถานีอนามัยพร้าวให้ได้มาตรฐานสูงขึ้น จึงเข้าไปพูดคุยกับผู้บริหารในกระทรวงสาธารณสุข เพื่อขอเงินจัดซื้อเครื่องมือแพทย์และยาที่จำเป็น แต่พอเสนอไปก็เห็นช่องทางว่า อนามัยพร้าวอายุเกิน 15 ปี เข้าเกณฑ์สร้างใหม่ได้ จึงเปลี่ยนมาของบส่วนนี้แทน ซึ่งก็ได้รับอนุมัติวงเงินถึง 900,000 บาท

พอดีชาวบ้านเองก็อยากช่วยเหลือ จึงเสนอโครงการสร้างเหรียญหลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ เกจิดังแห่งเมืองพร้าว พร้อมตั้งคณะกรรมการเฉพาะกิจเพื่อช่วยอนามัย เป็นตัวแทนจากชาวบ้าน 25 คน โดยครั้งนั้นทุกคนเสนอให้หมออภิเชษฎ์เป็นประธาน แต่หมออยากให้นายอำเภอเป็นแทน เพราะถือเป็นผู้ใหญ่สุด โดยเขากับผู้กองจะทำหน้าที่รองประธานแทน

“หลังตั้งคณะกรรมการเราก็ไปขออนุญาตจากพระที่ดูแลวัด ทีแรกท่านจะไม่ยอมให้สร้าง ผมกับชาวบ้านก็ช่วยกันอธิบายว่านี่เป็นผลประโยชน์ของชาวบ้านเมืองพร้าว จะได้นำเงินมารักษาพยาบาลชาวบ้าน เพราะหลวงปู่แหวนให้ที่อื่นสร้างมากต่อมาแล้ว ผลประโยชน์ตกเป็นของคนอื่น แต่ครั้งนี้ทำเพื่อคนเมืองพร้าว แต่ยังไงท่านก็ไม่ยอม ทั้งที่หลวงปู่แหวนท่านยังไม่รู้เรื่องเลย

“ผลสุดท้ายนายอำเภอกับหัวหน้า รพช. ไปตกลงกับวัดเรื่องแบ่งเปอร์เซ็นต์กัน คือเหรียญ 25 เปอร์เซ็นต์ ต้องให้วัดไปขายเอง เงินที่ได้จะเข้าใครก็ไม่รู้ ชาวบ้านก็เลยไม่พอใจเพราะเงินนี้เอามาสร้าง มาปรับปรุงอนามัย ทำไมต้องเข้าวัดซึ่งสวยอยู่แล้ว ในที่สุดชาวบ้านก็เดินขบวนไปหาพระอาจารย์ที่วัด ท่านปฏิเสธ บอกไม่ได้เรียกร้อง นายอำเภอจัดการเองทั้งหมด”

แม้การสร้างเหรียญจะดำเนินต่อไปได้ แต่ก็ติดอุปสรรคตรงที่นายอำเภอซึ่งแทบไม่เคยเข้าประชุมเลย พยายามเสนอเรื่องต่างๆ เข้ามาแทรก เช่นขอให้กันเงินส่วนหนึ่งไปบูรณะวัดร้างบ้าง ปรับปรุงโรงเรียนที่หน่วยงานอื่นสร้างค้างไว้บ้าง แต่สุดท้ายก็ถูกชาวบ้านตีตกไปหมด จนบรรยากาศการทำงานเต็มไปด้วยความคุกรุ่น และนายอำเภอก็เริ่มไม่สนับสนุนโครงการนี้

ต่อมาเมื่อสร้างเหรียญเสร็จ ก็เกิดเหตุลูกศิษย์วัดขอส่วนแบ่งตามที่ตกลงกับนายอำเภอไว้ ส่งผลให้เกิดกระแสความไม่พอใจรุนแรงขึ้น เริ่มมีการนำพฤติกรรมไม่โปร่งใสของนายอำเภอ ทั้งการสร้างถนน โรงเรียน สะพาน ไม่เสร็จแต่กลับตรวจรับงานว่าเรียบร้อยแล้วมาเปิดเผย และลุกลามถึงขั้นชาวบ้านรวมตัวขับไล่นายอำเภอออกจากพื้นที่

“ผมสนิทกับชาวบ้านมาก พอชาวบ้านเริ่มขุดคุ้ยเรื่องคอรัปชัน ก็เลยโดนไปด้วย นายอำเภอกับผู้กองคิดว่าพวกชาวบ้านตื่นตัว เพราะผมอยู่เบื้องหลัง จริงๆ แล้วไม่ใช่ ผมรู้ตัวเองดีว่า ถ้าเข้าไปในพื้นที่แล้วทำตัวโอหังอวดเก่งกับนายอำเภอหรือตำรวจนี่อยู่ไม่ได้ ผมเลยไม่แตะต้องเลย ให้การต้อนรับด้วยซ้ำ จะเอาอะไรก็ให้ เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้ง

“อย่างไปเจอคนตัดไม้เถื่อน ผมก็ไม่ได้รายงานอะไร แต่เขาเห็นผมเอากล้องถ่ายรูปไปด้วย ก็เลยนึกว่าไปถ่ายเขาเพื่อจับไม้เถื่อน แต่ที่จริงผมเอาไปถ่ายคนป่วยเพื่อทำรายงานส่งสาธารณสุข ในระบบข้าราชการ ผมพบปัญหาคอรัปชันมากมาย เวลาชาวบ้านมาปรึกษา ผมก็บอกว่าผมไม่ใช่ข้าราชการมหาดไทย แล้วก็แนะนำให้ยื่นเรื่องไปทางอำเภอ ถ้าอำเภอไม่รับก็ให้ไปยื่นเรื่องที่จังหวัด”

แต่พอยื่นเรื่องไป ก็ดูเหมือนผู้ใหญ่ของจังหวัดจะเข้าข้างลูกน้องเต็มที่ โดยนอกจากจะไม่สอบสวน แล้วยังบีบบังคับให้หมอนำรายได้ร่วมล้านจากการเช่าเหรียญมาฝากไว้ที่คลังจังหวัด แต่หมอปฏิเสธว่าทำไม่ได้ เพราะอำนาจเป็นของคณะกรรมการ และเขาเองก็ไม่สามารถอนุมัติเบิกจ่ายใดๆ ได้ทั้งสิ้น

ผลจากการลุกขึ้นปกป้องสิทธิของชาวบ้านครั้งนั้น ทำให้ผู้บริหารของจังหวัดมองชาวบ้านกลุ่มนี้เป็นพวกหัวหมอ และกระด้างกระเดื่อง ส่วนหมอก็ถูกมองเป็นพวกฝักใฝ่คอมมิวนิสต์

“ประเด็นที่ใหญ่สุดตอนนั้นคือ ศูนย์นิสิตฯ กำลังรณรงค์ประชาธิปไตย ผมก็ไปยืมสไลด์เขามาฉายที่โรงหนังในอำเภอ เป็นเรื่องเกี่ยวกับ 14 ตุลา ก็บรรยายให้ฟังทุกฉาก แล้วมีตอนหนึ่งที่เป็นฉากเผากองสลากฯ ผมก็บอกว่าสาเหตุที่เผาก็เพราะสลากกินแบ่งเป็นตัวขูดรีดประชาชน บรรยายไปเรื่อยจนเลิกก็กลับไปนอน พอตื่นเช้ามาชาวบ้านคนหนึ่งมาบอกว่ารู้หรือเปล่า เมื่อคืนบ้านนายอำเภอถูกเผาทั้งหลัง

“ในที่สุดก็ถูกเรียกไปสอบสวนหาว่าไปยุให้ชาวบ้านเผาบ้านนายอำเภอ ชาวบ้านให้การว่าไม่ได้ทำเพราะเป็นบ้านหลวง ถ้าเป็นบ้านส่วนตัวจึงจะเผา แล้วก็บอกว่าสงสัยนายอำเภอวางเพลิงเอง แล้วเอาเอกสารจากอำเภอ ที่เกี่ยวกับที่ดิน สะพาน โรงเรียนไปเผาด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว เขาสอบอยู่ 3-4 วันก็เอาผิดผมไม่ได้ เพราะผมมีพยานว่าไม่เกี่ยวข้อง แต่จังหวัดมีหนังสือเวียนไปตามหน่วยงานต่างๆ ระบุว่า หมอคนนี้ทำงานแล้วมีปัญหา แล้วเสนอให้กระทรวงสาธารณสุขย้ายผม”

แม้สุดท้ายฝ่ายนายอำเภอจะถูกย้ายออกไปเพื่อลดกระแส แต่สถานะของหมออภิเชษฎ์ก็ไม่สู้ดีนัก เขาถูกปองร้าย ถูกกลั่นแกล้ง มีตำรวจติดตามทุกฝีก้าว แถมยังถูกตัดสายเบรครถจนเกือบตกเขา ที่สำคัญยังมีการปั่นกระแสเรื่องคอมมิวนิสต์ แพร่ข่าวลือว่า เขาเป็นหมอประจำตัวนายกรัฐมนตรีจีน รวมถึงเขียนจดหมายปลอมโดยลงชื่อว่ามาจากพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย

“วิธีสร้างหลักฐานเท็จมีมากมาย เช่นเวลาผมขนเศษกระดาษที่ไม่ใช้แล้วไปเผา ก็ไปเขียนรายงานว่าผมนำหลักฐานการติดต่อกับพรรคคอมมิวนิสต์มาเผาจำนวนมาก หรือออกไปพักบ้านไม้ไผ่กลางท้องนาเพื่อรดน้ำต้นไม้ พรวนดิน ก็รายงานว่าผมสะสมเสบียงอาวุธ ขุดส้วมก็ถูกหาว่าขุดบังเกอร์”

นอกจากโดนกล่าวหาแล้ว งานต่างๆ ที่หมอพยายามสร้างขึ้นก็ถูกขัดขวาง ทั้งการสร้างโรงพยาบาลใหม่ทั้งที่มีงบพร้อมอยู่แล้ว โดยอ้างว่าอยู่ภายใต้หน่วยงานคนละกอง โครงการจึงถูกเลื่อนไปอีกปี ที่สำคัญคือช่วงนั้นนายแพทย์ใหญ่เสียชีวิตกะทันหัน ทำให้โครงการปั้นเด็กของเขาถูกลอยแพ แถมยังถูกโจมตีว่า มีแผนจะสร้างหมอตีนเปล่าแบบคอมมิวนิสต์อีกด้วย

ในที่สุดเดือนมิถุนายน 2518 เขาก็ถูกเรียกตัวเข้ากระทรวง โดยไม่มอบหมายหน้าที่ เพียงแค่เซ็นชื่อ นั่งจิบกาแฟอยู่ในห้องแอร์ พอตกเย็นก็กลับบ้านเท่านั้น

ช่วงนั้นหมอเองพยายามขอย้ายลงไปยังพื้นที่อื่น แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนอง หลังทนอยู่เฉยๆ ร่วม 3 เดือน จึงตัดสินใจยื่นหนังสือขอลาออก แต่กลับถูกผู้มีอำนาจบางคนแทงเรื่องเป็นไล่ออกแทน ในข้อหากระทำผิดอย่างร้ายแรง

ปิดฉากชีวิตข้าราชการที่ตั้งใจอยากรับใช้ประชาชนตลอดกาล