แน่นอนแม้สุดท้ายดนตรีอาจจะไม่สามารถพลิกชีวิตของเด็กๆ จากหน้ามือเป็นหลังมือได้ แต่อย่างน้อยๆ ก็นับว่าเป็นโอกาสในชีวิตที่พวกเขาจะได้เรียนรู้และเติบโต ตลอดจนเกิดความตระหนักถึงคุณค่าในชีวิตของตัวเอง เพราะกว่าที่จะเล่นเครื่องดนตรีได้สักชิ้น ต้องอาศัยความมุ่งมั่น ความพยายาม ความอดทน และสมาธิ จนหลายคนเกิดแรงบันดาลใจที่จะใช้ดนตรีพาตัวเองไปสู่อนาคตที่ดีกว่า

“ความจริงเรื่องอบายมุข ทุกคนอยากลองหมด แต่เราจะคุยกันว่า ถึงระดับไหนแล้ว คือเราไม่ได้กีดกันเขาออกไป แต่พยายามดึงเขากลับมาเรื่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ถึง 1 ปี ก็จะกลับมาเอง เพราะต้องยอมรับว่า มันอยู่ใกล้ตัวเขามากๆ อย่างเราไปหาเขาสัปดาห์ละครั้ง แต่เขาเจอสิ่งเหล่านี้ทุกวัน และถึงเราจะห้ามแค่ไหน ยัดข้อมูลว่ายาเสพติดมีโทษเป็นอย่างไร แต่ถ้าเขาลองแล้วมีความสุข หายเครียดกับเรื่องที่บ้าน เราก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะบางคนอายุ 14 ปี แต่ต้องเป็นเสาหลักของครอบครัว งานก็หายาก แต่ต้องหาเงินให้ได้มากที่สุด ดังนั้นเขาจะคิดอะไรปุบปับ ถ้าทำไม่ได้ก็โดนด่าโดนว่า

“บางครั้งมีปัญหาเรื่องคุณพ่อคุณแม่วัยใส บางคนขาดความรักมาก เขาจะติดเพื่อนติดแฟน แฟนพูดอะไรเห็นดีเห็นงามไปหมด ไปจนถึงเด็กๆ บางคนก็จะมีคำถามต่อผู้ปกครองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ หรือเวลาเราพูดเรื่องโทษของยาเสพติดให้เขาฟัง แต่ที่บ้านเขาเป็นคนขาย บางคนเคยถูกหลอกให้เป็นคนส่งโดยไม่รู้ตัว เขาก็จะรู้สึกสับสนในตัวเอง สิ่งที่เราทำได้คือ การคุย บางครั้งต้องนัดทั้งน้องและทางบ้านมาเจอกัน รอให้ทั้ง 2 ฝ่ายใจเย็น ค่อยแก้ปัญหากันไป ส่วนตัวทีมเองก็ต้องเรียนรู้ไปพร้อมกัน แนะนำว่าจะทำแบบไหนวิธีไหนดีกว่า” อ้อยเล่าการทำงาน

ทว่าเมื่อทำงานด้านดนตรีได้พักหนึ่ง แอ๋มเห็นว่า นอกจากดนตรียังมีศิลปะแขนงอื่นที่เด็กๆ สนใจและสามารถเสริมสร้างทักษะการเรียนรู้ได้ไม่แพ้กัน และยังเปิดโอกาสให้เด็กที่ไม่สนใจเรื่องดนตรีเข้ามามีส่วนร่วมได้ง่ายขึ้น

พอดีในช่วงนั้นโครงการ Music Sharing ได้รับทุนสนับสนุนจากสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.) ซึ่งกำลังพัฒนาเครือข่ายที่ชื่อว่า ‘พื้นที่นี้…ดีจัง’ แอ๋มจึงขยายกรอบการทำงานให้กว้างขึ้น และเข้าไปทำงานกับชุมชนต่างๆ ทั่วคลองเตย

หนึ่งในเครื่องมือที่นำมาใช้คือศิลปะ มีการชักชวนเด็กๆ มาแปลงขยะรีไซเคิลเป็นผลงานสร้างสรรค์ ทั้งสมุดทำมือ โคมไฟ ภาพวาด ไม่เพียงแค่นั้นพวกเขายังจับมือกับองค์กรและอาสาสมัครอื่นในพื้นที่ เช่น มูลนิธิดวงประทีป มูลนิธิส่งเสริมการพัฒนาบุคคล หรือศูนย์เมอร์ซี่ ตลอดจนประสานกับประธานชุมชนต่างๆ จัดกิจกรรมโดยใช้พื้นที่ของสนามบาสเกตบอล แฟลต 19-22 จนเกิดเป็นเทศกาลดนตรีครั้งใหญ่ที่ชื่อว่า ‘คลองเตยนี้…ดีจัง’ เมื่อวันเสาร์ที่ 4 เมษายน 2558

ภายในงานนอกจากมีการแสดงละคร ดนตรี และศิลปะจากฝีมือเด็กในชุมชน ยังมีวงดนตรีเครือข่าย อาทิ วงเก่งข้างบ้าน จากชุมชนคลองเตย วงดนตรีจากเยาวชนวัดปรก และวง Immortal Band จากโรงเรียนพระโขนงพิทยาลัย มาร่วมแสดง

“เราชวนพ่อแม่เขามาดู ทำให้เห็นว่าน้องๆ เล่นดนตรีได้ เขาก็เริ่มภูมิใจ เริ่มเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับลูกตัวเองใหม่ หรือจากเดิมที่คิดว่าดนตรีเป็นเรื่องไกลตัว หรือไม่สำคัญเมื่อเทียบกับปัญหาเรื่องปากท้อง หลายบ้านเริ่มเปิดใจให้เรา มีคนมาถามว่า ทำไมลูกเขาถึงไม่ได้เล่นดนตรี อยากให้ลูกเข้ามาต้องทำอย่างไร เพราะทุกครั้งที่น้องออกไปเล่นข้างนอก ก็จะมีรายได้กลับมา และพอเราจัดเทศกาลขึ้นมาก็เริ่มมีเครือข่ายชวนน้องๆ ออกไปเล่นกันเยอะขึ้น” อ้อยย้อนเรื่องราว

ความสำเร็จของเทศกาลครั้งแรกได้เปลี่ยนแปลงพื้นที่สีแดงแห่งนี้อย่างค่อยเป็นค่อยไป

งานของแอ๋มและเหล่าครูอาสาได้รับการตอบรับจากชาวชุมชนมากขึ้น ยืนยันได้จากในปีถัดๆ มา ผู้ปกครองหลายคนได้ลงแรงคนละไม้คนละมือ ช่วยเนรมิตพื้นที่จนสวยงาม เด็กๆ ที่ไม่เคยเข้าร่วมก็อยากมาสนุกเช่นกัน หรือแม้แต่พี่ๆ นักร้องนักดนตรีที่มีชื่อเสียงก็เข้ามาร่วมแสดง จนมียอดผู้ชมแต่ละปีหลายพันคน และทั้งหมดนี้เองที่ทำให้เทศกาลนี้ซึ่งเปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ‘คลองเตยดีจัง’ กลายเป็นงานของทุกคน ‘ชาวคลองเตย’ อย่างแท้จริง