หากแต่เส้นทางการเป็นหมอประจำคลินิกของอาจารย์นั้นแตกต่างกับแพทย์คนอื่นอย่างสิ้นเชิง

เพราะสมัยก่อนการรักษาคลินิกก็ไม่ต่างจากโรงพยาบาลเอกชนทุกวันนี้

ข้อดีคือ ได้รับบริการที่รวดเร็ว ไม่ต้องมานั่งรอกันนานเป็นวันๆ เหมือนโรงพยาบาลรัฐ แต่ขณะเดียวกัน คนไข้ก็ต้องยอมจ่ายค่าบริการในราคาที่สูงกว่าเกือบเท่าตัว

แต่อาจารย์สภายึดหลัก ‘ไม่หวังรวย แค่คนไข้หายก็พอใจ’

เนื่องจากสมัยวัยเด็ก อาจารย์ป่วยบ่อยมาก ตอน 3-4 ขวบเป็นโรคคอตีบ พอโตขึ้นก็เป็นไทรอยด์ ต่อมาก็ปอดบวม คุณแม่เลยต้องพาไปโรงพยาบาลเป็นประจำ แถมแต่ละครั้งก็ต้องเสียเงินจำนวนมาก พอมาทำคลินิกของตัวเอง อาจารย์ก็เลยมีภาพในฝัน อยากให้ทุกคนสามารถเข้าถึงบริการในราคาไม่แพงนัก

อาจารย์พบว่า ปัจจัยที่ทำให้ค่ารักษาแพง มาจากค่าหมอที่แพงกว่าค่ายา อาจารย์เลยไม่คิดค่าตัว คิดแต่ค่ายาบวกกำไรนิดหน่อย โดยยาส่วนใหญ่ก็สั่งจากโรงงานในเมืองไทย สั่งมาครั้งละเยอะๆ เพื่อจะได้ประหยัดต้นทุน พอได้ยาถูก อาจารย์ก็จะมาบวกกำไรเล็กนิดหน่อย เช่นเม็ดละ 80 สตางค์ อาจารย์คิดแค่เม็ดละบาท แล้วก็จ่ายให้คนไข้ต่อ

“ยากระปุก 1,000 เม็ด เดิมกระปุกละ 100 บาท ตอนนี้เป็น 140 บาท จ่ายให้คนไข้ 5 เม็ดบาท ก็ยังมีกำไรอยู่นิดหน่อย.. ร้านยาทุกวันนี้ค่าโสหุ้ยเยอะ ถ้าขายอย่างเราก็ขาดทุน อย่างคลินิกทั่วไปค่าเซ้งห้องเป็นล้าน ตกแต่งอีกหลายแสน หรืออย่างโรงพยาบาลเอกชนสร้างทีต้องลงทุน 30-40 ล้านบาท เขาก็ต้องเก็บแพงหน่อยให้คุ้มกับที่ลงทุน คลินิกของผมมันแค่ห้องเล็กๆ ค่าเช่าเดือนละ 2,500 บาท

“ถ้าแค่ปวดไข้ธรรมดาให้ยาพาราเซตามอล ผมก็คิดแค่ 5 บาท จ่ายไป 25 เม็ด ต่างจากโดยทั่วไปที่เขาขายกันเม็ดละบาท .. คือเวลาคิดเงินก็จะดูจากยาว่ายาถูกหรือยาแพง แต่ถ้าคนไข้ไม่มีจริงๆ ก็ไม่คิด หรือบางทีเขามีไม่พอก็บอกว่าไม่ต้องก็ได้ แต่พอเขามีเขาก็มาจ่ายทีหลัง คนไข้เป็นคนซื่อตรงมาก ถ้ารักษากับผมไม่ต้องเอามาเกินใบละร้อย”