เขาตัดสินใจขอยืมกล้องของลุงพร้อมเลนส์เพื่อถ่ายภาพอย่างจริงจัง

เขาได้เห็นแง่มุมใหม่ๆ ที่ไม่เคยได้เห็นเมื่อตอนวาดภาพ เขาเปรียบเทียบว่า ภาพถ่ายที่อยู่ตรงหน้าก็เหมือนการคัดสรรสิ่งที่สายตามองเห็นเพื่อนำเสนอไปสู่ผู้ชม โดยภาพที่เขาถ่ายส่วนใหญ่จะเป็นแนวสารคดี และภาพแอบสแตรกต์

นิวแมนทำงานในสตูดิโอที่ฟิลาเดลเฟีย จนถึง ค.ศ. 1941 เขาก็เริ่มรู้สึกอยากหาความท้าทายใหม่ เพื่อนๆ จึงแนะนำให้เขาเดินทางขึ้นเหนือ เขามายังมหานครนิวยอร์ก และได้รับโอกาสให้แสดงงานที่ Museum of Modern Art ร่วมกับช่างภาพดังๆ หลายคน 

นิวแมนกล่าวยอมรับว่า ไม่แน่ใจเรื่องพรสวรรค์ของตัวเองว่า ควรจะเลือกเดินในทิศทางใด แต่เขารู้สึกว่า การถ่ายภาพนอกจากจะสร้างความสุขแล้ว ยังช่วยให้สถานะทางการเงินมั่นคงกว่าการวาดภาพ และในช่วงนั้นเองที่เขาเริ่มต้นทดลองถ่ายภาพบุคคลที่ต่างออกไป

“ผมเริ่มคิดถึงการถ่ายภาพบุคคล เพราะผมได้ทำงานในสถานที่ถูกๆ ด้วยกล้อง แสงไฟ หรือม้านั่งที่ถูกตอกตะปูลงไป โดยมีพื้นหลังเป็นตึกเก่าๆ ปัญหาก็คือ คุณไม่สามารถแยกความแตกต่างระหว่างชายที่เป็นเจ้าของโรงงานในเมือง กับหัวหน้าคนงานได้ เพราะพวกเขาแต่งตัวเหมือนกันหมด ผมจึงเริ่มตระหนักว่า ผมควรทำอะไรมากกว่าสำหรับการถ่ายภาพบุคคล.. ผมได้เห็นภาพบุคคลที่ยอดเยี่ยมจากปรมาจารย์มากมาย แต่ส่วนใหญ่แล้ว พวกเขาไม่ได้พยายามจะบอกว่า ชายคนนี้เป็นจิตรกร หรือแสดงให้เห็นว่า ในสภาพแวดล้อมเช่นนั้น พวกเขาทำอะไร”

เขาใช้พื้นฐานสมัยเป็นนักเรียนศิลปะมาประยุกต์ ทั้งการจัดองค์ประกอบภาพแบบเรขาคณิต การใช้สภาพแวดล้อมมาช่วยเสริมภาพถ่ายให้มีพลัง

และนั่นเองที่กลายเป็นจุดเริ่มต้นของภาพที่เรียกว่า Environmental Portrait ซึ่งพาเขาไปสู่โลกใหม่ ซึ่งเปลี่ยนแปลงชีวิตของช่างภาพหนุ่มผู้นี้ไปตลอดกาล