หลายคนมักบอกว่า ชีวิตของเขาเต็มไปด้วยความล้มเหลว เรียนก็ไม่จบ งานการก็ไม่มี จนต้องไปใช้แรงงานไกลถึงพังงา

แต่ความจริงข้อหนึ่งที่หลายคนอาจไม่ทราบ คือเขาไม่เคยคิดอยากเป็นวิศวกรมาก่อน

ความฝันอย่างเดียวที่มีคือการเป็นนักเขียน

อาจินต์ได้รับอิทธิพลจากหนังสือในห้องสมุดของบิดา ขุนปัญจพรรคพิบูล และเรื่องเล่าต่างๆ ของเฉลิม โกมารทัต ผู้เป็นป้า จึงไม่แปลกที่เขายอมเข้าสอบเพียงวิชา Drawing และปล่อยให้วิชาที่เหลือได้ 0 คะแนน จนถูกคัดชื่อออกจากมหาวิทยาลัย

หากแต่โลกของความฝันกับความจริงนั้นเป็นคนละเรื่อง!!

เมื่อประสบการณ์ชีวิตไม่พร้อม ความสามารถไม่ถึง สิ่งที่รออยู่ข้างหน้า คือความล้มเหลว ไม่มีบรรณาธิการหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารรับเขาเข้าทำงานเลย

“ผมเขียนมาตั้งแต่อายุ 15 สมัยยังเรียน ม.5 ได้ลงบ้างไม่ได้ลงบ้าง ลงตะกร้าเสียมาก คล้ายเป็นบททดลองนะ ไอ้เด็กที่ทัศนคติอ่อนเยาว์หลวมโพรกอยากเขียนหนังสือ เหมือนเด็กอายุ 12 อยากเป็นนางงาม แต่เป็นไม่ได้ เงื่อนไของค์ประกอบต่างๆ ยังไม่ครบ ก็ต้องอาศัยเวลาสะสมเรื่อยมา”

เมื่อความฝันไม่สำเร็จ อาจินต์จึงใช้ชีวิตอยู่กับการกินเหล้า สูบบุหรี่ เข้าโรงหนัง กลายเป็นคนเหลวแหลก แม้พ่อจะฝากให้ทำงานราชการอีกหลายแห่ง ก็ไม่เคยอยู่ได้นาน เขาเคยเข้าไปเรียนกฎหมายอยู่ที่ธรรมศาสตร์อยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังคงประพฤติตัวเช่นเดิม จนพ่อซึ่งเวลานั้นเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดพังงาทนไม่ไหว กลัวลูกชายคนรองจะเสียคนไปก่อน จึงเรียกตัวจากกรุงเทพฯ มาปักษ์ใต้ แล้วฝากให้ทำงานในเหมืองแร่ดีบุกแห่งหนึ่ง

ชีวิตในเหมืองแร่เต็มไปด้วยความยากลำบาก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะทางเหมืองรับอาจินต์เข้าทำงานด้วยความเกรงใจผู้ว่าฯ

เขาได้รับค่าแรงวันละ 6 บาท ต่ำกว่าเด็กอายุ 13-14 ปีเสียอีก คล้ายๆ เป็นการไล่ทางอ้อม แต่พ่อก็บอกให้ทนทำไปเรื่อยๆ เหมือนเป็นการดัดสันดานทางหนึ่ง จนวันหนึ่งไอเป็นเลือด หมอบอกว่า เส้นโลหิตฝอยในลำคอแตก เพราะทำงานหนักเกินไป ชอุ่ม ปัญจพรรค์ พี่สาวเลยตรงดิ่งมาจากกรุงเทพฯ เพื่อตามตัวกลับบ้าน แต่พ่อไม่ยอม และสั่งให้สมัครงานที่เหมืองอีกหนึ่งแห่งแทน

โชคดีที่การทำงานในเหมืองใหม่นั้นดีกว่าเดิมมาก เขาได้รับค่าแรงแรกเข้าทันที 500 บาท เพราะนายเหมืองที่นี่ชอบพอกับผู้ว่าฯ อาจินต์เลยไม่ต้องไปตีเหล็ก แต่ได้ทำหน้าที่อื่นๆ เช่นเลขาฯ ประจำตัวนายเหมือง จนถึงนายช่างแผนที่

“ช่วงที่อยู่เหมืองแร่ ผมไม่ได้คิดไม่ได้เขียนอะไรเกี่ยวกับชีวิตเลย คิดแต่ว่าข้างหน้าเราจะมืดกว่านี้ไหม ข้าวกลางวันยังไม่มีจะกินเลย เพราะที่นั่นเป็นป่าไม่มีตลาด ต้องอาศัยกินกับกรรมกร แล้วตอนเย็นเลี้ยงเหล้าเขา ชีวิตก็กร้านขึ้น อดทนขึ้น กางเกงนี่นุ่งจนขาดไม่มีการซัก เพราะมันต้องเปื้อนน้ำมันขี้โล้ทุกวัน ตกเย็นถึงจะแต่งตัวสวยหน่อยไปนั่งร้านเหล้า นั่งโม้คุยกัน นั่นแหละความบันเทิง”

อาจินต์ทำงานอยู่ 4 ปีเต็มกระทั่งเหมืองปิด จึงกลับกรุงเทพฯ ความจริงพ่ออยากให้เขาไปทำงานต่อที่เหมืองวุลแฟรมที่ภาคเหนือ แต่เขาปฏิเสธ เนื่องจากต้องการเสี่ยงโชคกับงานเขียนอีกครั้ง เพราะชอุ่มเคยส่งผลงานที่เขาเขียนซุกไว้ในลิ้นชักก่อนไปเหมือง เรื่อง ‘เศรษฐศาสตร์กลางทะเลลึก’ ลงนิตยสารจนได้คำชมมาแล้ว

อาจินต์ตะลุยเขียนงานมากมายทั้งนิยาย บทความ ความเรียง สารคดี ส่งตามนิตยสารต่างๆ

“ปีแรกที่คืนกรุงเทพฯ ผมซื้อกระดาษฟูลสแก๊ปวันละ 2 โหล เขียนหมดเลยแล้วส่งไปรษณีย์วันรุ่งขึ้น เขียนส่งนิตยสารที่มีทุกเล่มขณะนั้น งานของผมจะอยู่ในตะกร้า บ.ก. ทุกคนไม่มีใครเอา แต่ผมยังจะเอาให้ได้ มีชิ้นหนึ่งที่ผมเขียนแล้วเอาข้าวสุกทา เพราะด้วยความจน เลยไม่มีคลิปเย็บกระดาษ ใช้กระดาษฟูลสแก๊ปม้วนแล้วเอาข้าวสุกทา”

เวลานั้น อาจินต์มีงานตีพิมพ์อยู่บ้าง พล็อตเรื่องส่วนใหญ่ก็มาจากเหมืองแร่นั่นเอง แต่ด้วยความเป็นนักเขียนหน้าใหม่บางครั้งก็ไม่ได้รับค่าเรื่อง ทำให้เขาคิดว่าคงไม่สามารถทำงานนี้เลี้ยงชีพได้ เมื่อได้ข่าวว่ามีบริษัทอีกแห่งซื้อกิจการเหมืองเก่าที่เขาเคยทำงาน ก็เลยไปยื่นสมัคร แต่บริษัทบอกกับเขาว่า ตอนนี้เลิกทำเหมืองแล้ว

จุดเปลี่ยนสำคัญเกิดขึ้น เมื่อ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช เปิดนิตยสารสยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ เลยส่งเรื่องสั้น ‘สัญญาต่อหน้าเหล้า’ ไปให้พิจารณา ปรากฏว่าเรื่องนี้เป็นที่ถูกอกถูกใจ ประหยัด ศ.นาคะนาท บรรณาธิการ ซึ่งเคยนำเรื่องเศรษฐศาสตร์กลางทะเลลึกลงตีพิมพ์ให้ และเป็นจุดเริ่มต้นให้ชื่อของอาจินต์เป็นที่รู้จักในหมู่ผู้อ่านนับตั้งแต่นั้นมา

“ผมตั้งใจจะเป็นนักเขียนเรื่องผจญภัย จากความจัดเจนของเราเอง ทีนี้ผมไม่ได้ไปไหนมาก นอกจากไปทำงานอยู่ที่เหมืองแร่อยู่ 4 ปี ทั้งหมดที่ผมทำได้ดีที่สุดคือการบรรยายชีวิตที่เหมืองแร่ที่นั่น..

“เหมืองแร่ สอนให้รู้จักหิวรู้จักอด ฝนตก 7 วันเต็ม ถนนพัง สะพานหัก เหมือนเราถูกปล่อยเกาะในที่ไม่มีข้าว ข้ามลำธารไปไม่ได้ เงินเดือนยังมาไม่ถึง มันฝึกให้ไม่หยิบหย่ง เพราะต้องอยู่กับของสกปรก น้ำมันเครื่อง โคลนเลน เลือด คมเหล็กบาดเนื้อ ไม่มียา ต้องเอาน้ำมันขี้โล้ป้ายแผล มันคือความหมายที่แท้ของคำว่าอดทน เป็นจุดที่ลึกที่สุดของประสบการณ์”

ผลจากความพยายามที่ไม่สิ้นสุดนี่เอง ทำให้เขาก้าวสู่การเป็นนักเขียนเต็มตัว มีผลงานลงตีพิมพ์อย่างต่อเนื่อง สมดังที่หวังไว้ตลอดหลายปี