คงไม่มีใครคิดว่า เด็กน้อยสมาธิสั้นจะเติบโตกลายเป็นช่างภาพที่ยิ่งใหญ่ได้

แอนเซลเกิดที่ซานฟรานซิสโก แม้ครอบครัวจะมีฐานะดี แต่ชีวิตวัยเด็กของแอนเซลก็ไม่ได้สดใสมากนัก เพราะตอนอายุได้ 4 ขวบ เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ เด็กน้อยเสียการทรงตัวและล้มไปชนกำแพงสวน ส่งผลให้จมูกบิดเบี้ยว แพทย์ประจำครอบครัวแนะนำว่า ควรปล่อยเอาไว้ และรอให้โตก่อนค่อยผ่าตัดรักษา แต่สุดท้ายเขาก็ไม่เคยพบศัลยแพทย์เลย

พอปีถัดมา ธุรกิจเหมืองทองของครอบครัวก็พังทลาย Charles Adams พ่อของแอนเซลจึงหันกลับมาสืบทอดธุรกิจไม้ของปู่ แต่ไม่สามารถทำกำไรได้ เนื่องจากไม่ทันเกมอันเชี่ยวกรากของโลกธุรกิจ แม่ของเขาไม่พอใจสามีที่กอบกู้ฐานะทางการเงินไม่สำเร็จ จนป่วยเป็นซึมเศร้าเรื่อยมาตลอดชีวิต

ส่วนแอนเซลเองก็กลายเป็นเด็กขี้เหงา ป่วยง่าย บางครั้งก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ เป็นเด็กขี้กังวล ไม่กล้าสู้หน้าคนอื่น แม้หมอจะบอกให้นอนในห้องมืดทุกๆ บ่าย เป็นเวลา 2 ชั่วโมง แต่เสียงคลื่น เสียงคนสวนที่อยู่ข้างนอก กลับยิ่งทำให้รู้สึกเครียด

และที่รุนแรงสุดคือ ไม่สามารถเรียนหนังสือเหมือนเด็กทั่วไปได้ จนถูกครูลงโทษเสมอ แอนเซลถูกไล่ออกจากโรงเรียนหลายแห่งเพราะอาการอยู่ไม่สุข แพทย์วินิจฉัยว่าแอนเซลเป็นเด็กสมาธิสั้น แถมยังป่วยเป็นโรคดิสเล็กเซีย หรือความบกพร่องเรื่องการอ่าน การเขียน และการสะกด 

“มีวันหนึ่ง ผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแบบควบคุมไม่ได้ ช่วงแรกคนอื่นในชั้นก็ดูตลกดี และหลังจากนั้นทุกคนกลับเริ่มรู้สึกกลัว ผมลุกขึ้นยืนแล้วก็ชี้ไปที่ครูพร้อมส่งเสียงร้องแบบดูถูกเหยียดหยาม ผมแทบไม่ได้หยุดหายใจเลยระหว่างที่เกิดอาการคลุ้มคลั่ง ด้วยความตกใจ แม่รีบพาผมกลับบ้าน และกักบริเวณเป็นเวลา 1 สัปดาห์ จนกระทั่งพ่อรู้สึกว่า การให้ผมเข้าโรงเรียนเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์มาก ผมต้องเรียนอยู่ที่บ้าน ภายใต้การดูแลของเขา”

ชาร์ลสทุ่มความรักและพลังทั้งหมดให้ลูกชายคนเดียว ทั้งสอนภาษาฝรั่งเศส พีชคณิต พออายุ 12 ขวบ เด็กน้อยเริ่มสนใจเรื่องดนตรี หลังได้ยินเสียงเปียโนของเพื่อนบ้าน แม้เป็นเรื่องยากลำบากสำหรับเด็กสมาธิสั้น แต่ชาร์ลสก็สนับสนุนเต็มที่ด้วยการหาครูมาสอน รวมทั้งทุ่มเงินถึง 6,000 เหรียญ ซื้อเปียโนให้ ด้วยความหวังว่าวันหนึ่งเด็กน้อยจะเติบโตมาเป็นนักเปียโนคลาสสิก

สำหรับแอนเซล พ่อคือบุคคลที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่ตอนอายุ 80 ปี ก็ยังพูดถึงพ่อด้วยน้ำเสียงเคารพเทิดทูน สวนทางกับแม่ซึ่งไม่เคยเข้าใจเขาเลยแม้แต่น้อย