แม้สถานการณ์เลวร้ายจะผ่านไปได้เปลาะหนึ่ง แต่ก็ยังมีอีกหลายเหตุการณ์ที่เข้ามากระทบจิตใจของรวง หนึ่งในนั้นคือ บรรยากาศในโรงเรียน ซึ่งดูไม่เป็นมิตรกับเธอเอาเสียเลย

รวงจำได้ดีว่า ตอนนั้นเป็นคาบทดลองวิทยาศาสตร์ เธอถามครูว่า ทำไมไม่ใช้มีดปอกสายไฟ แทนที่จะใช้คีมตัดลวดเพราะสายไฟนั้นเส้นบางมาก แต่กลายเป็นว่า เธอถูกครูมองว่าเป็นเด็กที่ไม่เชื่อฟัง ต่อต้านครู และถูกตำหนิอย่างรุนแรงว่า ‘พ่อแม่ไม่สั่งสอน’ แถมยังถูกพูดจากระทบกระเทียบเรื่อยมา จนสุดท้ายรวงจึงเลือกไม่ไปโรงเรียนนานถึง 3 เดือน

“เราแต่งชุดนักเรียนแล้วก็ไปโรงเรียนทุกวัน แต่ไม่เข้าเรียน ไปห้องสมุดประชาชน ไปหอสมุดแห่งชาติของจังหวัดบ้าง และพอเราไม่เข้าห้องเลย ครูเขาก็ใช้วิธีขีดชื่อเราออกจากรายชื่อนักเรียนในห้อง จนตอนหลังแม่ต้องพาไปพบจิตแพทย์ ซึ่งหมอก็บอกว่าไม่มีอะไรหรอก ลูกคงเครียดไปเอง และสุดท้ายคนที่ช่วยเราออกจากโรงเรียน นั่นคือ พี่ชาย เพราะเขาไปเห็นว่า ครูทำไม่ดีกับเราจริงๆ ก็เลยไปบอกกับแม่ คือเหมือนต้องมีใครไปคอนเฟิร์มก่อนว่าเราเจอปัญหาจริงๆ สุดท้ายอีกไม่กี่วัน แม่ก็ย้ายโรงเรียนให้เลย แล้วเราก็กลับมาเป็นเด็กเรียนเหมือนเดิม”

ถึงชีวิตของรวงจะสนุกกับการได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ อยู่ตลอด แต่เธอก็ตระหนักดีว่า ชีวิตในโรงเรียนไม่ใช่สิ่งที่ปรารถนา ยิ่งช่วงมัธยมปลาย ซึ่งเธอต้องไปเป็นสมาชิกของโรงเรียนเก่าแก่แห่งหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยขนบธรรมเนียมประเพณีมากมาย ได้เห็นการกลั่นแกล้งในหมู่เพื่อนฝูง แม้ว่าตัวเธอจะไม่ได้เป็นเป้าหมายของการรังแกนั้นก็ตาม และยังได้เห็นเด็กบางคนที่เป็นเหมือนตัวประหลาดของโรงเรียน

“เราเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้หญิง ที่ผ่านมาเราก็สงสัยตัวเองตลอดว่า เราเป็นอะไร ยุคนั้นอินเทอร์เน็ตเริ่มมาแล้ว ก็พยายามค้นดู ทำให้เห็นว่าข้อมูลเหล่านี้สำคัญมาก โดยเฉพาะคนที่ไม่กล้าถามหรือพูดคุยกับผู้ใหญ่ เราก็เลยคิดว่า ต่อไปอยากจะทำสื่อที่ช่วยเปิดพื้นที่ให้เด็กเหล่านี้บ้าง”

หลังเรียนจบ ม.6 รวงตัดสินใจมาศึกษาต่อด้านวรรณกรรมสำหรับเด็กที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒอย่างที่ฝัน ที่นี่เป็นเสมือนโลกใหม่ของเธอ เพราะเนื้อหาที่เรียนนั้นไม่ได้จำกัดเพียงแค่การเล่านิทาน แต่ต้องเข้าใจพัฒนาการ และจิตวิทยาของเด็กด้วย

เนื่องจากงานคลาสสิกหลายเล่มมีเบื้องหลังความคิดและแง่มุมทางสังคมสอดแทรกอยู่ เช่น ผลงานของ Roald Dahl อาทิ Charlie and the Chocolate Factory หรืออย่างเรื่องสั้น รักต่างสี ของ Nadine Gordimer ที่แปลโดย จิตราภรณ์ วนัสพงศ์ ก็กินใจรวงมาก เป็นเรื่องของเด็กซึ่งมีพ่อเป็นเจ้าของไร่และแม่เป็นทาส ใช้ชีวิตในไร่ด้วยความสัมพันธ์ของคนที่เหยียดสีผิวกับทาสที่อิหลักอิเหลื่อ ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่า แต่ละสังคมนั้นมีความซับซ้อนเพียงใด

พอเรียนจบ รวงก็เข้าทำงานกับสำนักพิมพ์ และมูลนิธิต่างๆ ที่ผสิตหนังสือสำหรับเด็ก หากแต่ปัญหาหนึ่งที่พบคือ หนังสือเด็กในเมืองไทยนั้นถูกจำกัดมาก ส่วนใหญ่มักนำเสนอแต่เรื่องราวที่สวยงาม ด้วยมองว่าเด็กเป็นผ้าขาวที่บริสุทธิ์ และมักเต็มไปด้วยการยัดเยียดคุณธรรมและหลักวิชาการ ส่วนประเด็นอ่อนไหว อย่างความรุนแรง ครอบครัวแตกแยก ความตาย กลับถูกมองข้าม ทั้งที่ความจริงแล้ว มีเด็กมากมายที่ต้องเผชิญเรื่องราวเหล่านี้ 

“เราเคยไปเล่านิทานให้เด็กที่ป่วยเป็นมะเร็งในวอร์ดของโรงพยาบาล แล้วมันมีเรื่องเซนซิทีฟเต็มไปหมด เช่น การถ่ายเลือด หรือเด็กหลายคนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย ไม่รู้เลยว่าเขาต้องอยู่กับการตัดชิ้นส่วนของร่างกายออกไป เราเคยทำรีเสิร์ชว่าน่าจะมีหนังสือเด็กที่พูดเรื่องความตายในเมืองไทยไม่ถึง 5 เล่มด้วยซ้ำ แล้วไม่ใช่แค่หนังสือเด็กเท่านั้น แม้แต่บทความหรือสื่อทั่วๆ ไปก็ไม่เคยพูดถึง เพราะมองว่านี่เป็นเรื่องรุนแรง สะเทือนขวัญ สุดท้ายก็กลายเป็นความเพิกเฉย”

ในปี 2561 รวงจึงตัดสินใจขอทุนไปเรียนต่อที่ Kanthari International ประเทศอินเดีย ซึ่งสถาบันการศึกษาทางเลือกแห่งนี้เองได้เปลี่ยนโลกของรวงไปโดยสิ้นเชิง และยังเป็นจุดเริ่มต้นให้เธอลุกขึ้นมาทำ ‘หิ่งห้อยน้อย’ โครงการเล็กๆ ที่หวังเป็นพื้นที่ให้แก่เด็กๆ ที่ต้องเผชิญกับความรุนแรงหรือเรื่องราวที่สังคมไม่ยอมอธิบายจนเกิดเป็นปมในใจ เหมือนครั้งหนึ่งที่เธอเคยประสบมา