เขาได้รู้จักนายธนาคารคนนี้เพราะพ่อกลัวลูกๆ ไม่มีบ้านอยู่ จึงขายบ้านที่ยังผ่อนไม่หมดให้ลูกเป็นเจ้าของ โดยหนุ่มต้องรับหน้าที่จ่ายเงินกู้ที่เหลือแทน

“ธนาคารเขาผ่านอะไรมาเยอะ ถ้าคนในบ้านซื้อกันเอง แสดงว่าต้องมีปัญหา เพราะปกติถ้าพ่อไม่อยู่แล้วก็ต้องเป็นของลูกอยู่ดี ทำไมต้องให้ลูกมาซื้อตัดด้วย เนื่องจากทางกฎหมาย พ่อกับลูกเป็นคนละคน ถ้าลูกเป็นเจ้าของแล้ว ยึดไม่ได้ ตอนนั้นเขาถามว่าที่บ้านเป็นอะไรล่ะ เราก็เงียบไม่ตอบ เขาจึงบอกว่า ‘ไม่เป็นไรหรอก ชีวิตคนเราต้องมีขึ้นมีลง มีปัญหาก็แก้ ถือเสียว่าช่วยพ่อแม่แล้วกัน’ 

“พอตอนหลังเจอปัญหาเยอะ หยุดผ่อนค่าบ้านด้วย เขาตามถึงบ้านเลย เราเองก็หลบอยู่หลายครั้ง จนตอนหลังเขารู้ว่า ออกจากบ้านตอนไหน มาดักเจอเลย ผมเลยบอกว่า ‘ถ้าพี่จะทวงขนาดนี้ เอาบ้านผมไปเถอะ’ เขาตอบว่า ‘บ้าหรือเปล่า ใครอยากได้บ้านคุณ ธนาคารอยากได้เงินคืน’ ผมเลยบอกว่าไม่มี เขาก็ว่าไม่มีแล้วทำไมไม่คุยกัน ตอนนั้นมันปิ๊งเลย ไม่จ่าย 7-8 เดือน ยังคุยได้เหรอ เขาบอกว่า ‘คุยได้สิ ถ้าตราบใดยังไม่ยึดก็คุยได้’ แล้วเขาให้ลางานพรุ่งนี้ เพื่อมาคุยกัน”

นั่นเองที่ทำให้หนุ่มทราบว่า ไม่ควรหันหลังให้เจ้าหนี้ แต่ต้องหาวิธีจัดการให้ได้ 

ตอนนั้นนายธนาคารบอกให้เขาปรับโครงสร้างหนี้ จากเดิมที่ให้ผ่อนเดือนละ 8,300 บาท ก็เปลี่ยนมาผ่อนเดือนละ 10,600 บาท หนุ่มเองสงสัยเหมือนกันว่า ทำไมถึงให้จ่ายเยอะขึ้น แต่ด้วยศักดิ์ศรีที่ค้ำคอจึงไม่ยอมถามไถ่อะไร ลงนามในสัญญาทันที แต่สุดท้ายก็ผ่อนไม่ไหวอีก นายธนาคารจึงเรียกมาประนอมหนี้อีกรอบ พร้อมเปลี่ยนสัญญาใหม่เป็น 13,800 บาท

“วันนั้นบอกเขาว่าไม่ไหวแล้ว แบบนี้อย่าเรียกว่าช่วยดีกว่า เขาตอบว่า ลูกหนี้ชอบคิดแต่มุมตัวเอง วันที่เดินถือสัญญากลับบ้านเคยอ่านไหม เขาลดดอกเบี้ยให้แล้วนะ ครั้งแรกผ่อน 30 ปี เดือนละ 8,300 บาท พอครั้งต่อมาเหลือ 20 ปี ดอกเบี้ยก็ลดลง แต่เราต้องจ่ายเยอะขึ้น พอครั้งที่ 3 ลดเหลือแค่ 15 ปี ผมฟังแล้วเข้าใจ แต่ก็บอกเขาไปว่า จ่ายไม่ไหวอยู่ดี ยึดไปเถอะ เขาจึงตอบกลับมาว่าจะให้ยึดทำไม บ้านผมเป็นหนี้อยู่ 1.2 ล้านบาท ที่แถวนั้นราคา 1.8 ล้านบาทแล้วมั้ง ถ้าเกิดคุณขายได้ ส่วนต่างมาคืนธนาคาร ที่เหลือคุณก็เอาไปตั้งตัว หรือไปเช่าเขาอยู่ก่อนก็ได้ เราถึงมาคิดว่าทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอ

“ครั้งนั้นจึงลองทำตามคำแนะนำ เอาบ้านไปขาย แต่ความยากคือต้องไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเรากำลังเดือดร้อน ไม่อย่างนั้นจะได้ราคาต่ำมาก ปรากฏว่าขายได้ 2.2 ล้านบาท ยังจำตัวเองตอนอยู่ที่สำนักงานที่ดิน เขตบางกะปิได้เลย แบงก์เอาเช็ค 1 ล้านบาทส่งให้ บอกว่าอันนี้ของคุณ ส่วน 1.2 ล้านบาท เราเอาไปนะ จบกันแล้ว ต่อไปนี้ตั้งหลักใหม่ นั่นคือสิ่งที่ทำให้เราเปลี่ยนแปลงมากที่สุด”

นอกจากนี้ นายธนาคารคนเดิมยังแนะนำด้วยว่า เงินที่ได้วันนี้ อย่าเพิ่งเอาไปใช้หนี้ก้อนเดิมจนหมด เพราะสุดท้ายแล้วไม่ได้ช่วยให้หนี้ลดสักเท่าไหร่ แต่ควรหาวิธีทำให้มันงอกเงยขึ้น

“เขาบอกว่าสิ่งที่ทำให้เราเหนื่อย ไม่ใช่ 18 ล้าน แต่คือเงินที่ต้องจ่ายเดือนละแสน โจทย์ของคุณคือเอาเงินนี้ไปทำอะไรก็ได้ให้ได้เดือนละแสน หรือไปเจรจาให้จ่ายหนี้ได้ต่ำกว่าเดือนละแสน เราถึงเข้าใจเรื่องกระแสเงินสดว่าหนี้ไม่ใช่ปัญหา ตัวที่เป็นปัญหาคือกระแสเงินสดที่มันติดลบต่างหาก ถ้าทำให้ตัวที่ติดลบกลับมาเป็นศูนย์ได้ มันมีกำลังใจนะ เพราะเป้า 18 ล้านกับแสนนี่ต่างกันมาก”

ระหว่างนั้น หนุ่มเริ่มกลับมาจัดระเบียบชีวิตของตัวเองใหม่ ทั้งการทำบัญชีหนี้ รวมถึงฝึกการเจรจากับเจ้าหนี้ ซึ่งนับเป็นเรื่องท้าทายมาก เพราะเดิมทีแค่ต่อราคากางเกงสักตัว เขายังไม่กล้าทำเลย 

“ทักษะการเจรจาไม่มีสอนในโรงเรียนนะ บางคนไม่กล้าเพราะคิดเองว่า เขาคงไม่ให้หรอก คือได้คำตอบเรียบร้อยแล้วไง ซึ่งก่อนเริ่มก็ต้องวางแผน ตอนนั้นผมนั่งไล่เรียงหนี้ทุกตัวว่าเป็นยังไงบ้าง ตัวนี้น่าจะลดได้เท่าไหร่ ตัวนี้ขอเป็นแบบขั้นบันได ที่สำคัญต้องทำเป็นจดหมาย เพราะการพูดปากเปล่า ถ้าเขาไม่ให้ก็จบ แต่ถ้ามีจดหมายแล้วขอให้เขารับเรื่องไว้สักนิด ผมมีรายรับรายจ่ายเท่านี้ ถ้าผมมีหนี้กับพี่คนเดียว คงไม่บิดพลิ้วหรอก บางคนเขาอาจต่อว่าคุณ ไม่เป็นไร เราสงบนิ่ง

“และเวลาเจรจาก็พูดไปดังๆ ทีเดียว รอคำตอบ พี่ครับหมื่นหนึ่งไม่ไหว ขอพันเดียวได้ไหม แล้วไม่ต้องพูดอะไรอีกไม่ต้องอธิบายอีก นั่งเงียบๆ พอเขาพูด เราถึงค่อยอธิบายต่อ บางคนบอก โอ้โห! เยอะเกินไป ขอ 3,000 ได้ไหม แล้วค่อยเจรจากันไป”

หนุ่มใช้เวลาจัดการหนี้สินอยู่ 12 ปี โดย 7 ปีแรกเป็นช่วงที่เขามึนงงกับชีวิต ส่วน 5 ปีที่เหลือ เขาเริ่มบริหารทุกอย่างลงตัว เริ่มลงทุน ทำธุรกิจของตัวเอง จนกระทั่งเคลียร์หนี้สินได้ทั้งหมด

“ตอนนั้นผมมีสมุดอยู่เล่มหนึ่ง ทุกเดือนจะเขียนหนี้ที่ค้างไว้ ตัวไหนเคลียร์จบก็เอาปากกาสีเหลืองขีด แล้วเขียนปลุกตัวเองว่า ‘We win’ ทำไปเรื่อยๆ จนถึงตัวรองสุดท้าย เราเคลียร์ไปล้านกว่าบาท เหลือก้อนหนึ่ง 50,000 กว่าบาท หาเจ้าหนี้ไม่เจอ ผมโทรไปบอกพ่อว่าหมดแล้วนะ พ่อดีใจ บอกให้กลับมา คือยืดอกเดินใช้ชีวิตได้ บ้านล้มละลายแล้วไง อย่างน้อยไม่ติดค้างใครแล้ว

“แต่สิ่งที่ประทับใจสุดคือ ตอนหลังตามเจ้าหนี้รายสุดท้ายเจอ พ่อบอกว่าถึงยังไงก็ต้องคืนเงินเขาให้ได้ ซึ่งพอไปเจอ แกบอกว่าไม่ต้องคืน พ่อลื้อช่วยอั๊วมาตลอดชีวิต เงินแค่นี้เรื่องเล็ก ผมบอกไม่ได้ เจ็กเอาคืนไปเถอะ จะได้ไม่ติดค้าง เรื่องนี้ทำให้ผมเห็นว่า อย่างน้อยโลกนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น คนเราเวลาที่รู้สึกว่าตัวเองหมดทุกอย่าง ขอให้ลองมองไปรอบๆ บางทีอาจพบกับคนที่รักคอยช่วยเหลือเราอยู่ เราต้องอยู่กับคนแบบนี้ ถึงจะมีความสุข”