แต่ดวงคนมันจะดังก็ต้องดัง วันหนึ่งพิศาลได้แนะนำให้เขารู้จักกับนักปั้นคนหนึ่ง ชื่อ สุรพงษ์ โปร่งมณี เป็นนักดีไซน์เสื้อผ้าของละโว้ภาพยนตร์ และอัศวินภาพยนตร์

บังเอิญช่วงนั้น ท่านมุ้ย ม.จ.ชาตรีเฉลิม ยุคล เพิ่งกลับมาถึงเมืองไทย และกำลังจะเริ่มทำหนังทีวีเรื่อง หญิงก็มีหัวใจ สุรพงษ์ก็เลยพาสรพงษ์ไปแนะนำตัว

“วันแรกที่เจอ ผมก็ไปซื้อไทด์ที่บางลำพูมาใส่ เสื้อขาวแขนยาว พอไปถึง ท่านมุ้ยก็ถาว่า มึงชื่ออะไร ผมก็บอกว่าชื่อเอกครับ ท่านก็ถามต่อว่ามึงอยากเล่นไหม ผมก็บอกเล่นได้ก็ดีครับ ท่านก็บอกว่าเดี๋ยวจะมีเด็กตกน้ำ มึงว่ายน้ำเป็นไหม ผมก็บอกว่า เป็นครับ ผมเด็กอยุธยา แล้วท่านก็พูดต่อว่า เดี๋ยวกูบอกว่าโดด มึงโดดเลยนะ ผมก็โดดทันที ทั้งชุดนั้นเลย เอาเด็กขึ้นมา เด็กตอนนั้นอายุสัก 3 ขวบได้มั้ง”

คงเพราะแบบนี้เอง ท่านมุ้ยก็เลยติดใจเรียกใช้สรพงษ์เรื่อยมา โดยเรื่องต่อมา เขารับบทเป็นผู้ร้าย เล่นอยู่ 3 ฉาก พอถ่ายเสร็จหน้าตาของสรพงษ์ขึ้นกล้องมาก ท่านมุ้ยก็เลยบอกว่า ถ้าอย่างนั้นเรื่องต่อไป ให้เล่นพระเอกแล้วกัน จากนั้นก็ย้ายไปอยู่ที่วังละโว้ เวลามีงานอะไรก็จะเรียกได้ทันที

สรพงศ์ประเดิมบทพระเอกครั้งแรก จากหนังทีวีเรื่องหมอผี จากนั้นก็ต่อด้วยเรื่องป่าสังคม

แต่อย่างว่า ยุคนั้นศักดิ์ศรีของดาราทีวีนั้นสู้ดาราภาพยนตร์ไม่ได้ คนก็เลยยังจดจำเขาไม่ได้ หากแต่จุดเปลี่ยนสำคัญ เมื่อพระเอกหนังเบอร์ 1 มิตร ชัยบัญชา ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตกะทันหัน พระเอกก็เลยขาดแคลน ทุกค่ายต้องพยายามค้นหาพระเอกหน้าใหม่