เพื่อช่วยให้การถ่ายภาพทำได้ดีขึ้น เขาจึงซื้อกล้องเลนส์คู่ Rolleiflex มาใช้งาน แล้วก็เริ่มถ่ายภาพแนวสตรีทอย่างจริงจัง แต่ละวันโฮจะแบกกล้องตัวหนึ่งเดินไปตามถนนห้าสายทั่วเกาะฮ่องกง พร้อมกับถ่ายภาพผู้คนมากมาย ทั้ง เด็ก ผู้ใหญ่ คนชรา รวมถึงความสงบ ความวุ่นวายต่างๆ ในเมือง

ฮ่องกงในทศวรรษ 1950 กำลังอยู่ในช่วงแร้นแค้นจากสภาพเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ เนื่องจากสงครามเกาหลีทำให้จีนแผ่นดินใหญ่ไม่สามารถส่งสินค้าเข้ามาได้

หากแต่ในมุมของโฮ เขากลับสัมผัสได้ถึงความใหม่และความน่าตื่นเต้น เพราะเป็นช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของยุคสมัย จากสังคมจีนดั้งเดิมมาสู่สังคมที่รับเอาวัฒนธรรมตะวันตกเข้ามาผสมผสาน หล่อหลอมจนเกิดเป็นอัตลักษณ์ใหม่ของเกาะฮ่องกง

ฉากต่างๆ ที่โฮบันทึกออกมาจึงไม่ต่างจาก ‘โรงละครที่มีชีวิต’ ที่เก็บนำเรื่องราวความหวัง ความฝัน และการดิ้นรนต่อสู้ของผู้คนไว้ด้วย เช่น ผู้คนกำลังเข็นรถลากไปตามทางรถไฟ เด็กผู้หญิงกำลังขายผลไม้ คนแก่กำลังเดินอยู่ในตรอกเล็กๆ และมีแสงไฟตกกระทบ ฯลฯ

โฮมักพยายามสร้างบรรยากาศให้น่าสนใจด้วยการใช้เอฟเฟกต์ย้อนแสง รวมถึงการเล่นกับแสงและเงา เพื่อให้ภาพมีมิติที่โดดเด่น โดยมุมโปรดที่เขาถ่ายบ่อยสุดคือ ถนนตรอกซอกซอยและตลาดในช่วงพลบค่ำ หรือชีวิตในท้องทะเล

“ผมอาศัยอยู่ในย่านชนชั้นกลางบนถนนแมคโดนัลด์ ซึ่งตอนนั้นยังไม่มีรถไฟใต้ดิน ภาพที่เห็นส่วนใหญ่คือตรอกซอกซอยแคบๆ บนถนนเต็มไปด้วยหมอกควัน ผู้คนรากหญ้าที่ด้อยโอกาส แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขากลับแสดงออกถึงความมีน้ำใจ และรอยยิ้ม มันเป็นความประทับใจที่ไม่รู้ลืมเลย”

ด้วยเสน่ห์ที่แตกต่าง ทำให้งานของโฮโดดเด่นและถูกพูดถึงในวงกว้าง เขากลายเป็นสมาชิกของ The British Royal Photographic Society ในปี 1956 และอีกสองปีถัดมา The Photographic Society of America ก็จัดอันดับให้เขาเป็นช่างภาพที่ดีที่สุดในโลก กระทั่งปี 1959 เขาก็มีนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรก และกลายเป็นหนึ่งในช่างภาพเอเชียที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของวงการ