แซงเตก-ซูเปรี รักการผจญภัย เขาจึงรักงานการบิน เพราะทำให้ค้นพบดินแดนใหม่ๆ ทัศนียภาพอันแปลกตา สภาวะอากาศที่ไม่รู้จัก ขณะเดียวกัน การฝังตัวในห้องเล็กๆ ที่ห่อหุ้มด้วยเหล็ก บนที่สูงจากพื้นโลกนับหมื่นๆ ฟุตเพียงลำพัง ก็ทำให้เขาใคร่ครวญและค้นพบว่า ชีวิตมนุษย์นั้นบอบบางและโดดเดี่ยว

นอกจากภารกิจส่งไปรษณีย์ เขายังมีหน้าที่ออกค้นหานักบินที่ประสบอุบัติเหตุซึ่งมีเป็นประจำทุกเดือน สิ่งเหล่านี้เองเป็นวัตถุดิบชั้นดีในงานประพันธ์

หลายเหตุการณ์ใน ‘ไปรษณีย์ใต้’ -นวนิยายเรื่องแรก คือประสบการณ์จริง เช่น ความรู้สึกที่บินในเส้นทางใหม่ครั้งแรก ความหวาดกลัวขณะหลงทาง ความรู้สึกดีใจที่ปฏิบัติภารกิจลุล่วง ตลอดจนความกระวนกระวายที่หาเครื่องบินที่ขาดการติดต่อไม่พบสักที

ไปรษณีย์ใต้ ประสบความสำเร็จทันทีที่วางตลาด และทำให้เขาหันมาสนใจงานเขียนมากขึ้น อีกสองปีต่อมานวนิยาย เที่ยวบินกลางคืน ที่ว่าด้วยการบุกเบิกการบินในเวลากลางคืนเพื่อทำให้การขนส่งไปรษณีย์ทางอากาศเร็วกว่าทางเรือหลายเท่า ก็ได้รับรางวัลเฟมินา

วันที่ 29 มีนาคม 1935 แซงเตก-ซูเปรี ประสบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ที่ประเทศลิเบียจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด เขาและช่างเครื่องต้องเดินทางกลางทะเลทรายซาฮาราถึง 3 วัน 3 คืน ก่อนได้รับความช่วยเหลือจากคาราวานเผ่าเบดูอิน เรื่องราวเฉียดตายครั้งนี้นำมาเล่าไว้ในหนังสือ ‘แผ่นดินของเรา’ ซึ่งทำให้ผู้อ่านได้เห็นถึงความงดงามของมนุษย์ที่อยู่เหนือเผ่าพันธ์ุ ฐานะ และสีผิว

“ในที่นี้ เชื้อชาติภาษา และการแบ่งแยกไม่มีอยู่ มีแต่ชนเร่ร่อนในทะเลทรายที่ยากจนคนหนึ่งที่ได้วางมือแห่งเทวะลงบนไหล่ของเรา”

แซงเตก-ซูเปรี จำใบหน้าชาวเบดูอินที่ช่วยชีวิตไม่ได้ แต่สำหรับเขา “ใบหน้าของเธอในความทรงจำฉันคือใบหน้าของมนุษย์ทุกคน เธอไม่ได้มองหน้าเราเลย แต่เธอก็ได้รู้จักเราแล้ว เธอคือภราดาอันเป็นที่รัก… ฉันจะรู้จักเธอในมนุษย์ทุกคน”

ในทะเลทรายที่ขาดแคลน แม้แต่น้ำยังหาได้ยาก แซงเตก-ซูเปรี ได้พบความประเสริฐของมนุษย์ที่ต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง เขารู้สึกเหมือนไม่มีศัตรูเหลืออีกแล้วบนโลกใบนี้