“การสร้างดุสิตธานีเหมือนเราเข็นครกขึ้นภูเขา เพราะกำลังเราน้อยเหลือเกิน ตึกดุสิตฯ ใหญ่ก็จริง ใครๆ ว่าคงจะมีเงินมาก ความจริงไม่ใช่เลย มันใหญ่แต่เสาเท่านั้นเอง”

ย้อนกลับไปเมื่อปี 2506 ท่านผู้หญิงชนัตถ์มีความคิดที่อยากจะสร้างโรงแรมสักแห่งเพื่อเป็นหน้าตาของประเทศ ที่มีมาตรฐานระดับโลก เนื่องจากเมืองไทยเวลานั้นแทบไม่มีโรงแรมระดับ 5 ดาวในเมืองไทยเลย

พอดีช่วงนั้นมีโอกาสได้เดินทางไปดูงานที่โรงแรมโอกูระที่ญี่ปุ่น แล้วเกิดความประทับใจ จึงปรึกษาประธานโรงแรมที่นี่ ถึงความเป็นไปได้ที่จะสร้างโรงแรม 5 ดาว ขนาด 500 ห้องในเมืองไทย

สิ่งแรกที่เจ้าของโรงแรมแนะนำคือ ต้องมีที่ดินก่อน หลังตระเวนทั่วกรุงเทพฯ ท่านผู้หญิงก็พบกับที่ดินขนาด 10 ไร่ ตรงข้ามสวนลุมพินี หัวมุมถนนสีลม ซึ่งเดิมเป็นของเจ้าพระยายมราช ต่อมาจึงโอนย้ายเป็นของสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ จึงพยายามติดต่อขอเช่า จนได้สัญญา 30 ปี พร้อมจ่ายค่าชดเชยให้ผู้เช่าเดิมอีก 10 ล้านบาท

ถึงสถานที่จะพร้อม แต่ปัญหาสำคัญคือ ต้องใช้เงินลงทุนมหาศาล อย่างต่ำๆ ประมาณ 364 ล้านบาท

ชนัตถ์ตัดสินใจยอมขายสมบัติที่มีอยู่ เครื่องเพชร อัญมณี โรงแรมแห่งแรกที่รักมากซึ่งสร้างขึ้นเมื่อสิบปีก่อนก็ยังถูกนำไปขาย แม้แต่บ้านพักส่วนตัวก็เอาไปจำนอง จนได้เงินมาก้อนหนึ่งประมาณ 120 ล้านบาท ก็ยังไม่พอ จึงต้องหอบหิ้วโปรเจ็กต์นี้ไปคุยกับแหล่งเงินทุนในต่างประเทศ ทั้งญี่ปุ่น เยอรมัน ซึ่งต่างสนับสนุนโครงการนี้ด้วยการยอมปล่อยกู้ระยะยาว แต่มีเงื่อนไขว่าต้องหาธนาคารพาณิชย์ในประเทศมาค้ำประกัน ซึ่งกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ทำให้โครงการเกือบล้ม

ธนาคารส่วนใหญ่ไม่เชื่อว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ จะแบกรับโครงการขนาดใหญ่เช่นนี้ได้ไหว แต่ที่สำคัญกว่า คือพวกเขามองไม่เห็นว่าการทำโรงแรมขนาดใหญ่บนพื้นที่เช่าจะสร้างรายได้ที่มั่นคงได้อย่างไร

“บางทีก็นึกปวดร้าวนะที่แบงก์บ้านเราเขาดูกันที่หลักทรัพย์มากกว่าที่จะดูตัวโครงการดูความเป็นไปได้ในอนาคต ตอนที่เดินออกมามือเปล่าแล้วทอดน่องมาเรื่อยๆ จากสะพานเหล็กจนถึงโรงแรมปรินซเซสไม่รู้มาได้ยังไงกัน”

โชคดีที่ ไพศาล นันทาภิวัฒน์ กรรมการผู้จัดการใหญ่ ธนาคารแหลมทอง มองว่าโครงการนี้น่าจะมีอนาคต จึงยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แต่เนื่องจากแหลมทองเป็นเพียงธนาคารเล็กๆ ไม่สามารถค้ำประกันโครงการใหญ่ขนาดนี้ได้ลำพัง ไพศาลจึงประสานกับธนาคารกรุงไทยให้ช่วยการันตีอีกแห่ง ทำให้โครงการที่ใกล้ถูกปิดฝาโลง ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

หลังหมดอุปสรรคเรื่องทุนประเดิม ก็มาถึงเรื่องบริหารจัดการ

ด้วยความที่พื้นที่ตรงนี้อยู่ตรงข้ามกับพระบรมราชานุสาวรีย์ ในหลวงรัชกาลที่ 6 ท่านผู้หญิงได้ถวายเครื่องสักการะ พร้อมทำพิธีขอพระบรมราชานุญาตรื้อสิ่งปลูกสร้างที่อยู่ฝั่งตรงข้าม พอดีกับนึกขึ้นมาได้ว่า รัชกาลที่ 6 ทรงมีโครงการเมืองในฝัน ซึ่งเป็นต้นแบบของประชาธิปไตย ชื่อ ‘ดุสิตธานี’ จึงได้นำชื่อนี้ใช้เป็นชื่อของโรงแรมแห่งใหม่

ส่วนสถาปัตยกรรมได้ความร่วมมือจาก Yozo Shibata แห่งบริษัท Kanko Kikaku Sekkeisha ซึ่งเป็นผู้ออกแบบโรงแรมโอกุระ มาช่วยดูแล พร้อมยังได้ทีมสถาปนิกอาสาสมัครจากสหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบโรงแรม มาเป็นที่ปรึกษา คอยช่วยเหลือด้านปรับปรุงแบบแปลนและแผนผังของโรงแรมให้เหมาะสมที่สุด

จุดเด่นของโรงแรมดุสิตธานี คือการผสมผสานอย่างลงตัวของวัฒนธรรมไทยสากล ท่านผู้หญิงพยายามสอดแทรกความเป็นไทยลงไป โดยก่อนเริ่มงานได้พาทีมงานญี่ปุ่นไปศึกษาศิลปะไทยผ่านวัดวาอารามต่างๆ เพื่อเป็นแนวทางการออกแบบ จนได้รูปแบบประยุกต์ที่ดูทันสมัยเป็นตึกรูปทรงสามเหลี่ยม ตัวอาคารหลักมีผังเป็นรูปเหลี่ยมปลายตัด ตั้งบนฐานสามเหลี่ยมลดหลั่นสอบเข้าทีละชั้น และบนยอดแต่งกรวยปลายแหลมเรียวคล้ายยอดเจดีย์ ได้แรงบันดาลใจจากยอดพระปรางค์วัดอรุณราชวราราม

แม้แต่เรื่องโลโก้โรงแรม ถึงจะเขียนด้วยภาษาอังกฤษ แต่ก็เป็นการเขียนด้วยลีลาเอกลักษณ์แบบไทยๆ จนกลายเป็นสัญลักษณ์อันโดดเด่นและเป็นที่จดจำมาจนถึงทุกวันนี้

แต่ก็ใช่ว่าทุกอย่างจะดำเนินไปได้อย่างง่ายดาย ด้วยทุนทำงานที่น้อยมาก ทำให้ท่านผู้หญิงจัดตั้งบริษัทขึ้นเพื่อระดมทุนพร้อมระดมทุนในหมู่เพื่อนฝูงและคนรู้จัก โดยออกเป็นหุ้นกู้ หุ้นละ 100 บาท วิธีการนี้สร้างความเชื่อมั่นแก่สาธารณชนว่า การบริหารงานของดุสิตธานีนั้นโปร่งใสและน่าเชื่อถือ รวมทั้งยังทำให้ไม่ต้องแบกภาระดอกเบี้ยจากธนาคารมากนัก

อย่างไรก็ดี เธอก็พยายามจัดสรรงบประมาณอย่างรัดกุม เพื่อให้ทุกบาททุกสตางค์ถูกใช้อย่างคุ้มค่าที่สุด

“เราเป็นผู้ดูแลเองทั้งหมด ตั้งแต่การสั่งซื้อเสาเข็มไปจนถึงไม้จิ้มฟันสำหรับใช้ในห้องอาหาร.. โดยการก่อสร้าง ดิฉันจ้างผู้รับเหมารายย่อยแยกงาน เช่นการตอกเสาเข็มโครงสร้าง งานประปา ไฟฟ้าและเครื่องปรับอาหาร โดยตัดผู้รับเหมารายใหญ่ออก ทำให้ลดราคาลงได้ถึง 20 เปอร์เซ็นต์

“บางอย่างเราก็ลงมือทำเอง เช่นการทำสวนในน้ำตก ไม่มีงบประมาณ ดิฉันกับลูกๆ ก็ใช้เวลาเย็นปรับดินแล้วซื้อต้นไม้มาลง ลูกเมียของคนงานก็มาช่วยทำในเวลาค่ำ ตกดึกก็มาทานข้าวด้วยกัน ก็สนุกดี แล้วเราก็ซื้อต้นปาล์มมาปลูก ต้นปาล์มทุกต้นที่นี่ ดินฉันปลูกด้วยมือตัวเองหมด”

ไม่เพียงแค่นั้น ท่านผู้หญิงยังใช้กลยุทธ์ประชาสัมพันธ์ตัวเอง ด้วยการหอบหิ้วเอาแบบจำลองของโรงแรมที่ยังสร้างได้ไม่ถึง 50 เปอร์เซ็นต์ ไปนำเสนอในงานประชุม PATA Adventure Travel and Responsible Tourism Conference and Mart ที่ซีแอตเทิล ปรากฏว่าประธานกรรมการโรงแรม WESTERN ซึ่งมีสาขาอยู่ทั่วโลกสนใจอยากดึงดุสิตธานีเข้ามาในเครือข่าย จึงตัดสินใจซื้อหุ้นจำนวนหนึ่ง และเป็นครั้งแรกของอุตสาหกรรมโรงแรมที่มีต่างชาติเข้ามาร่วมทุนกับนักธุรกิจในประเทศ

แม้งานที่ทำจะหนักและเครียด ถึงขั้นนอนไม่หลับ บางทีก็นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว แต่ท่านผู้หญิงก็ไม่เคยท้อ พยายามต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดกำลัง จนความฝันตลอดหลายปีก็เป็นความจริง

ดุสิตธานีเปิดตัว ในเดือนกุมภาพันธ์ 2513 กลายเป็นโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดของประเทศในเวลานั้น ด้วยความสูง 23 ชั้น และมีห้องพักมากถึง 525 ห้อง ดึงดูดนักท่องเที่ยวทั้งในและต่างประเทศ และยังก่อให้เกิดกระแสการสร้างโรงแรมหรูขึ้นในเมืองไทยตามมาอีกมากมาย