หนูเป็นคนขี้อายมาตั้งแต่เด็กๆ 

ใครจะคิดว่า ความขี้อายนี้จะส่งผลให้ชีวิตของเขาพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ

แม้ชื่อของหนูจะผูกติดกับสลัมคลองเตย แต่ความจริงเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนขึ้น ป.1 หลังพ่อแม่กระเตงลูกๆ จากอำเภอบางระจัน จังหวัดสิงห์บุรี มาหาชีวิตที่ดีกว่าในเมืองกรุง

ด้วยความยากจน ส่งผลให้หนูต้องปากกัดตีนถีบ ทำงานสารพัดอย่าง หนึ่งในนั้นคือ การเก็บน้ำมันหมู ล้างไส้หมูที่โรงงานฆ่าสัตว์ แต่ก็ทำได้สักพักก็มีเรื่องกับเจ้าของโรงงานจนต้องหนีกลับบ้าน 

จุดเปลี่ยนสำคัญเกิดขึ้น เมื่อวันหนึ่งแม่อยากหารายได้เสริมมาจุนเจือครอบครัว ก็เลยรวบรวมเงินเก็บมาทำข้าวต้มมัดแล้วให้ลูกชายตัวดีไปเดินขาย

แต่ด้วยความอายเพื่อน อายสาว อายคนรอบข้าง ไม่อยากทำการค้า หนูเลยนำเงินที่รวบรวมได้จากการเก็บตะปูขายมาส่งให้แม่ ส่วนขนมก็แจกจ่ายให้เพื่อนๆ กินจนหมด

พอแม่เห็นว่าขายดี คราวนี้ก็เลยทำเยอะขึ้น หนูซึ่งไม่มีเงินเหลือแล้ว ไม่รู้จะทำยังไง จึงคิดแบบเด็กๆ คือหนีออกจากบ้าน ตอนอายุได้เพียง 11-12 ขวบ โดยเช้ามืดถึง 2 ทุ่มก็ไปเป็นกระเป๋ารถสองแถวสายคลองเตย-โรงหมู จากนั้นก็รับจ็อบขัดรองเท้าต่อที่หน้ารถมิดไนต์ไก่ตอน แถวประตูน้ำ พอตกดึกก็ไปนอนที่รถสองแถว ทั้งตัวมีเสื้อกางเกงชุดเดียว แทบไม่เคยได้อาบน้ำ 

ชีวิตที่พเนจรอยู่กับกลุ่มเพื่อน พอเห็นเพื่อนทำอะไร เขาก็อยากทำตามบ้าง

หนูได้สัมผัสกับยาเสพติดเป็นครั้งแรก โดยเริ่มจากการดมทินเนอร์ เสพจนหลอน จนเคลิ้ม นึกว่าเป็นอะไรก็ได้เป็น พอหนักขึ้นก็เริ่มลองผงขาวยัดใส่บุหรี่ พอเสพหนักๆ ไม่มีเงินซื้อ ก็ไปเข้ากลุ่มลักขโมย กระตุกสร้อย ล้วงกระเป๋า กระทั่งวันหนึ่งถูกจับได้ โดนส่งตัวเข้าบ้านบางนาอยู่ปีครึ่ง ชีวิตที่นั่นเองที่ทำให้หนูได้เรียนหนังสือ และพออ่านออกเขียนได้

แต่ทางเดินของคนเราไม่ได้มีมากนัก เมื่อหวนกลับคืนสู่มหานครคลองเตย มาอยู่กับครอบครัวอีกครั้ง ชีวิตของหนูก็ยังเหมือนเดิม คบเพื่อนแก๊งเดิม และกลับมาติดทินเนอร์เหมือนเคย 

ครั้งหนึ่งหนูเคยเล่าผ่านรายการ 4 ทุ่มสแควร์ว่า เขาติดกาวอยู่ 3 ปีเต็ม หลับแล้วตื่นขึ้นมาก็ยังต้องถือผ้าชุบทินเนอร์ไว้ดมตลอดเวลา จนมือลอก แม้พ่อแม่จะดุว่าอย่างไร ก็ไม่ยอมเลิกเสียที