แต่แน่นอนการใช้ชื่อทางการคงดูไม่เป็นมิตรเท่าใดนัก พวกเขาอยากได้ชื่อเล่นที่ใครต่อใครก็เข้าถึงได้ จนบังเอิญเจอโพสต์ Facebook ของรุ่นพี่สถาปนิกคนหนึ่งซึ่งเขียนคำประกอบภาพถ่ายห้องรับแขกของบ้านมลายูโบราณว่า Melayu Living แล้วรู้สึกตรงใจ เพราะพวกเขาก็อยากเป็นประตูบานแรกที่เปิดต้อนรับผู้คนให้มาสัมผัสบ้านหลังใหญ่นี้เช่นกัน จึงตัดสินใจนำคำนี้มาใช้เรียกแทนกลุ่มนับแต่บัดนั้น

โดยคำว่า ‘มลายู’ สำหรับพวกเขาไม่ได้สื่อความหมายถึงศาสนาอิสลามอย่างที่ใครหลายคนเข้าใจ แต่หมายถึงพื้นที่ ซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องราว และผู้คนที่ผูกพันกันมาหลายร้อยปี

พอดีในเวลานั้น บ้านข้างๆ ร้านน้ำชาของอาซีซี และสมโภชน์บนถนนปัตตานีภิรมย์ว่างอยู่ และเมื่อไปดูบรรยากาศภายในตัวบ้าน ก็พบว่าที่นี่อยู่ติดแม่น้ำ มีต้นไทรสวยงาม แถมยังตั้งอยู่ในชุมชนชาวจีน ที่มีชาวมุสลิมอาศัยอยู่บ้างอีกต่างหาก น่าจะเข้ากับคอนเซปต์การทำเป็นพื้นที่สร้างสรรค์ที่เน้นความหลากหลาย จนสุดท้ายก็ได้ประสานขอพบกับ ปั้ม-ปิยวัชร วัฒนายากร เจ้าของบ้าน ซึ่งโยกย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพฯ

“ตอนนั้นทำพรีเซนต์ว่าเรามีไอเดียอยากทำกิจกรรม โดยมีผม อาซีซี กับพี่หมาน ขึ้นไปด้วยกัน ซึ่งน่าเหลือเชื่อมาก คือเราไม่รู้จักกันมาก่อน แล้วอายุก็ต่างกันเกือบ 20 ปี แต่เราคุยเรื่องราวในอดีต พูดถึงผู้ใหญ่ที่รู้จัก แล้วพี่ปั้มก็เล่าให้ฟังว่าบ้านนี้ไม่มีใครใช้งานมาหลายปี แกเคยจะรื้อทิ้งแล้วทำเป็นทาวน์เฮาส์ใหม่ เพราะมันโทรมมาก แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้แกเปลี่ยนใจยังไม่รื้อ จนเรามาคุย แกก็รู้สึกว่าอยากให้เราช่วยดูแลบ้านหลังนี้ให้ ถ้าอยากทำกิจกรรมอะไรก็ไปใช้ประโยชน์ได้เลย

“แกเชื่อใจเราถึงขั้นที่ว่าถ้าไม่มีงบก็ทำไปก่อน ไว้มีรายได้ค่อยมาจ่ายค่าเช่าให้แกก็ได้ เราก็เลยได้บ้านมา ซึ่งด้วยความที่ไม่มีเงิน แล้วตัวบ้านก็รกร้าง ผุพัง เพราะไม่มีใครอยู่มานาน ก็ต้องใช้ทั้งไอเดีย ใช้ทั้งแรงงานกลุ่ม มาออกแบบว่าจะจัดการพื้นที่อย่างไรบ้าง ช่วยกันรื้อ เคลียร์สถานที่ จนเกิดเป็น ‘บ้านประตูเหลือง’ ซึ่งคนในพื้นที่รู้จัก”

เมื่อทุกอย่างลงตัว Melayu Living ก็เริ่มจัดกิจกรรมแรกคือ Hello Future เมื่อวันที่ 2 ตุลาคม 2559 โดยชวนสถาปนิกรุ่นพี่อย่าง แจ๊ค-ปิตุพงษ์ เชาวกุล ผู้ก่อตั้งบริษัท Supermachine Studio มาพูดคุย เพราะงานของแจ๊คนอกจากความสวยงามแล้วยังมีความสร้างสรรค์และล้ำสมัย น่าจะตอบโจทย์ภาพอนาคตที่พวกเขาอยากเห็นในปัตตานี และจังหวัดใกล้เคียง ซึ่งปรากฏว่ามีผู้เข้าร่วมงานถึง 200 คน

“คำถามแรกที่พี่แจ๊คถามคือ ปัตตานีน่ากลัวไหม อันตรายหรือเปล่า เราก็บอกไปตรงๆ ว่าปลอดภัย แกก็เลยโอเค พอมาถึง เราก็เลยชวนไปปั่นจักรยานเข้าไปในหมู่บ้านต่างๆ ที่ถูกมองว่าเป็นพื้นที่สีแดง ไปกินน้ำชากับชาวบ้าน เพื่อทลายกรอบความน่ากลัวบางอย่าง จากนั้นเราก็จัดเสวนาในย่านเมืองเก่า แต่เล่าถึงอนาคต มองไปข้างหน้า ซึ่งมีคนมาร่วมงานทั้งรุ่นเก่า รุ่นใหม่ เต็มไปหมดเลย

“ความจริงเราจัดงานนี้ไม่ได้มีความคาดหวังที่ชัดเจน เราแค่อยากเริ่มต้น ซึ่งข้อเด่นอย่างหนึ่งของปัตตานี คือเป็นเมืองที่มีคนขับเคลื่อนกิจกรรมตลอดเวลา มีศิลปิน มีคนที่ทำงานคราฟต์เยอะมาก คนอยากแสดงออกเยอะ บางคนก็เพิ่งย้ายจากกรุงเทพฯ กลับมาอยู่บ้านด้วย งานนี้จึงเหมือนเป็นเวทีแรกๆ ที่ทำให้เขามาเจอกัน เป็นพื้นที่ปลอดภัย เนื่องจากเราไม่คุยเรื่องศาสนา ความเชื่อหรือความรุนแรงใดๆ เลย คือเราไม่ได้ปฏิเสธ แต่มองว่ามีกลุ่มอื่นที่คุยเรื่องนี้เข้มข้นอยู่แล้ว และเราก็ไม่ถนัดด้วย”

จากการเสวนาครั้งนั้น ทำให้ทีม Melayu Living เริ่มคิดการทำงานรูปแบบใหม่ๆ ที่ไม่ได้จำกัดกรอบอยู่แค่วงสถาปนิกเท่านั้น แต่ยังอยากชักชวนคนที่มีฝันอยากพัฒนาเมืองไปด้วยกันมาร่วมทีม โดยไม่จำกัดว่าจะทำอาชีพอะไร ทั้งกราฟิกดีไซเนอร์ นักเขียน เอ็นจีโอ เจ้าของร้านพิซซา หรือแม้แต่เจ้าของร้านกาแฟ กระทั่งสุดท้ายกลุ่มสร้างสรรค์นี้ก็ค่อยๆ เติบโตขึ้น จนมีสมาชิกเกือบ 20 ชีวิต โดยทุกคนต่างมีเป้าหมายเดียวกันคือ อยากดึงเสน่ห์ที่ซุกซ่อนอยู่ในเมืองแห่งนี้ออกมาให้ผู้คนได้สัมผัสมากยิ่งขึ้น